Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 397
Świadectwa Nowego Testamentu
(tymi znajdującymi się w procesie umierania oraz tymi w stanie śmierci, jak również nad nowymi stworzeniami, pokutującymi upadłymi aniołami i tymi, którzy nigdy nie upadli). Jest to jednym z głównych celów Jego ofiary okupu oraz związanego z tym uwielbienia. Cytujemy z przekładu A.R.V.: „Gdyż na to [w tym celu] Chrystus umarł [złożył cenę okupu] i ożył [w wyniku Swej ofiarniczej śmierci okupowej został wyniesiony do Boskiej natury oraz stanowiska Namiestnika Boga i Wykonawcy Jego wszystkich planów i zamierzeń (Filip. 2:8,9; Żyd. 1:3-5)], aby mógł być Panem [dosłownie: działać jako Pan; przy wniebowstąpieniu stał się nim dla dobrych aniołów i Kościoła, lecz nie dla nie wybranych dzieci Adama czy pokutujących upadłych aniołów. Obj. 19:16 i Żyd. 1:6 pokazują nam, że ich Panem staje się On w czasie drugiego adwentu. Te dwa cytaty dowodzą, że w czasie drugiego adwentu Jezus staje się Panem dla nie wybranych i pokutujących upadłych aniołów] zarówno umarłych [nie wybranych dzieci Adama, skazanych na śmierć, bez względu na to, czy znajdują się w procesie umierania, czy też w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2Kor. 5:14; Obj. 20:13). Obj. 19:16 pokazuje, iż stanie się to w czasie Jego drugiej obecności. Tak więc nie wybrani, znajdujący się w stanie śmierci w czasie Tysiąclecia, zostaną wyprowadzeni z grobu, tak by On mógł wtedy być ich Panem], jak i żywych [tych, którzy nigdy nie byli pod wyrokiem śmierci, tzn. nowych stworzeń jako takich, nie upadłych aniołów oraz pokutujących upadłych aniołów. Dla nowych stworzeń i aniołów, którzy nie upadli, stał się On Panem począwszy od Swego wniebowstąpienia i Zielonych Świąt; dla pokutujących upadłych aniołów staje się nim w czasie Swego drugiego adwentu (Żyd. 1:6; 1Kor. 6:3; Efez. 1:10; 2Piotra 2:4; Judy 6)]”.
Kolejne ważne świadectwo na temat Tysiąclecia znajduje się w 1 Kor. 15:21-26. Omawialiśmy je jednak na str. 124, 125, 176, 177, i dlatego nie będziemy go tutaj powtarzać.
ŚWIADECTWO ŚW. PAWŁA Z GAL. 3
Gal. 3:8, 9, 13-16, 29 wyraźnie wskazuje, że wybrańcy zgromadzani są w Wieku Ewangelii spośród Żydów i pogan i że w Tysiącleciu będą użyci do błogosławienia wszystkich nie wybranych.