Epifaniczny tom 17 – rozdział 12 – str. 321
Świadectwa Starego Testamentu
Przedstawiona jest tutaj pierwotna doskonałość, jaką rodzaj ludzki cieszył się w Adamie i Ewie w ich bezgrzesznym stanie, ponieważ Bóg z pewnością nie był mieszkaniem dla nikogo z ludzkości w stanie klątwy, dopóki przez spłodzenie i nabycie ducha Kościół Ewangelii nie zaczął mieszkać w Bogu (Kol. 3:3; Jan 17:21; 1Jana 4:13,16). Werset 2 pokazuje przeszłą i przyszłą wieczność Boga.
Werset 3 wprowadza dwa tematy tego psalmu: (1) klątwę, tj. skazanie przez Boga człowieka na śmierć za jego grzech w warunkach doświadczania zła, oraz (2) restytucję, tj. ukazanie przez Boga powrotu dla ludzkości ze śmierci do pełnej restytucji, do pierwotnego stanu bez grzechu. Natomiast werset 4 wskazuje, że czasem tego przywrócenia do pierwotnego bezgrzesznego stanu będzie okres 1000 lat, Tysiąclecie, ponieważ jeden dzień Boskiego czasu to 1000 lat naszego czasu (2Piotra 3:8). Wersety 5-10 przedstawiają z kolei piętnaście głównych rodzajów zła wynikających z klątwy.
Po krótkim wymienieniu tych piętnastu form zła, Mojżesz w wersetach 11, 12 zadaje pytanie i podaje odpowiedź na temat dozwolenia zła: „Ale któż zna moc [znaczenie, gdyż jednym ze znaczeń słowa moc jest znaczenie; w języku staroangielskim powiedzielibyśmy na przykład, że taka jest moc – znaczenie – danego słowa] gniewu twego [wyrażonego w klątwie]? Albo kto bojąc się ciebie, zna zapalczywość twoją [przeklęcie przez Ciebie ludzkości ma na celu wyrobić w niej cześć dla Ciebie]”. Tak więc pierwsze zdanie wersetu 11 zadaje pytanie, dlaczego Bóg dozwala na zło, natomiast jego drugie zdanie podaje odpowiedź: klątwa – doświadczenie ze złem – jest w harmonii z wyrobieniem w ludzkości czci dla Boga, tj. ma nauczyć rodzaj ludzki pobożnego lęku, czci, co sprawi, iż znienawidzi on grzech i będzie go unikać.
Wersety 12-17 dotyczą Tysiąclecia: wersety 5-10 opisują zniszczenie, a wersety 12-17 – proces odwrotny. Werset 12 pokazuje ludzkość modlącą się o to, by tak potrafiła obliczać