Epifaniczny tom 17 – rozdział 10 – str. 275
Czas powrotu naszego Pana
Jego służby polegała na oferowaniu Królestwa domowi cielesnemu, by wypróbować go, by dowieść, że jako naród nie był on gotowy na przyjęcie prawdziwego Królestwa). Stosując powyższe miary z Wieku Żydowskiego do Wieku Ewangelii, rozpoczynając od czasu śmierci i zmartwychwstania naszego Pana oraz błogosławieństw zielonoświątkowych na wiosnę 33 r. n.e., stwierdzamy, że okres 18411/2 lat od śmierci Jakuba do początku służby naszego Pana biegnie od wiosny roku 33 do jesieni roku 1874; 1845 lat Wieku Żydowskiego, od śmierci Jakuba do odrzucenia cielesnego Izraela, zastosowane tutaj począwszy od wiosny roku 33 prowadzi do wiosny roku 1878; a 18811/2 lat od śmierci Jakuba do początku przygotowań całkowitego zniszczenia stolicy Izraela w roku 69 znajduje swój odpowiednik w Wieku Ewangelii w doprowadzeniu 18811/2 lat od wiosny roku 33 dokładnie do (jesieni) roku 1914, tego samego roku i czasu, który przez proroctwa Daniela i Mojżesza pokazany jest jako pełny kres i koniec „czasów pogan”. Czy może to być przypadkiem? Nie! Zostało to zamierzone. Jakie mocniejsze świadectwo mogłoby być potrzebne dla oka i ucha wiary? Z pewnością wszystko to, co byłoby jeszcze jaśniejsze i wyraźniejsze, byłoby widzeniem i nie pozostawiałoby miejsca dla wiary. Pismo Święte pokazuje nam, że Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii miały być tej samej długości, co czyni ucząc, że w czasie wybierania Kościoła, tj. w czasie Wieku Ewangelii Izrael miał pozostawać w niełasce Boga i zaślepieniu (Rzym. 11:25). Z drugiej strony uczy, iż ten czas niełaski był „dwójnasobem” (powtórzeniem czasu i wydarzeń) czasu ich łaski w czasie Wieku Żydowskiego (Jer. 16:13-16); że ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) miał zakończyć się z upływem postanowionego czasu (Iz. 40:2) i że ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) rozpoczął się w dniu wkroczenia przez Chrystusa do Jerozolimy (Zach. 9:9, 10-12; Mat. 21:4-9, 43; 23:34-39; Jan 12:12-15; Łuk. 19:40-42).