Epifaniczny tom 17 – rozdział 10 – str. 278
Czas powrotu naszego Pana
Widzimy więc, że cykle sabatowe o długości 49 lat mają jako swój antytyp wielki cykl o długości 2500 lat; że rok jubileuszowy ma jako swój antytyp Tysiąclecie, czasy restytucji wszystkich rzeczy, okres 1000 lat; że wielki, antytypiczny cykl jest kwadratem następnego niższego okresu, który był najwyższym okresem w typie, który jako ostatni z konieczności musiał mieć po sobie cykl antytypiczny (Mat. 5:17).
Czuwający zwrócą baczną uwagę na równoległość daty października 1874 (oraz charakteru wydarzeń, jakich należy oczekiwać) z wynikami naszych poprzednich badań (1 i 3), które pokazały, że ta sama data: październik 1874 była czasem rozpoczęcia „żniwa” tego wieku, kiedy to obecny miał być Sam Pan jako główny żniwiarz. Jedyną rzeczą potrzebną do połączenia tego proroctwa o jubileuszach z innymi jest stwierdzenie apostoła Piotra w Dz.Ap. 3:21, które dowodzi, że nasz Pan musi być obecny (w Swym drugim adwencie) na początku czasów restytucji wszystkich rzeczy. Jak już zauważyliśmy, te czasy restytucji są antytypicznymi czasami jubileuszowymi, których typem były jubileusze Izraela, w czasie których przywracano wszystkie poprzednie przywileje wolności i stan posiadania. Mamy zatem trzy bardzo proste, lecz wyraźne i bardzo ważne świadectwa biblijne, które jasno pokazują, że parousia naszego Pana miała się rozpocząć w październiku 1874. Pokazują nam one charakter dzieł, jakich powinniśmy się spodziewać w czasie Jego obecności, poprzedzających Jego jawne objawienie się światu, Jego epiphania [manifestację], Jego apokalupsis [objawienie]. Jak dowiedliśmy w E 4, s. 53-58, epifania i czas ucisku są tożsame (Łuk. 17:29). A zatem koniec dzierżawy władzy dla pogan oraz początek czasu ucisku w roku 1914 wyraźnie wskazują na rozpoczęcie się w tym czasie okresu epifanii.
PROROCZE DNI DANIELA
(5) Spójrzmy na inne proroctwo: stwierdzamy, że 1260, 1290 i 1335 dni, tak dokładnie przedstawione w proroctwie Daniela (Dan. 12:7, 11, 12)