Epifaniczny tom 17 – rozdział 1 – str. 28
Główne cele powrotu naszego Pana
do wiecznego życia oraz wydanie w każdym przypadku ostatecznej decyzji – wiecznego życia na ziemi dla wiernych restytucjonistów i wiecznego zniszczenia dla niepobożnych, „albowiem Syn człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, a wtedy [w czasie Tysiąclecia] odda każdemu według uczynków jego” (Mat. 16:27). Nie powinniśmy sądzić, że wszyscy, którzy otrzymają taką sposobność, uzyskają restytucję – powrót do pierwotnego stanu rodziny ludzkiej w obrazie i podobieństwie do Boga – i że zostaną nagrodzeni wiecznym życiem. Tylko ci, którzy wiernie wykorzystają tę sposobność, otrzymają udoskonaloną ziemię (przywrócony Eden – Izaj. 35; 51:3; 66:22; Ezech. 36:35) jako swe wieczne mieszkanie i królestwo. Jest to pokazane na przykład u Mat. 25:31-46. Fakt, że sprawiedliwi restytucjoniści otrzymają życie wieczne jest przedstawiony w wersecie 46. Ich dziedzictwo nie będzie w niebie, lecz na ziemi, co pokazuje werset 34: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! Odziedziczcie królestwo WAM zgotowane od założenie świata”. Te „owce” to „drugie owce”, o których wspomina nasz Pan u Jan 10:16, których nie należy mylić z owcami Wieku Ewangelii – Kościołem Ewangelii. Te restytucyjne owce – ci, którzy przed końcem Tysiąclecia wypiszą na swych sercach Złotą Regułę (Mat. 25:35-40) – odziedziczą królestwo i cześć przygotowaną dla ludzkości „od założenia świata”, ponieważ Bóg stworzył ludzkość, by „panowała nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad wszelkim zwierzem, który się rusza na ziemi” (1Moj. 1:28; Psalm 8:6-9).
To ziemskie Królestwo, które Pan pod koniec Tysiąclecia odda restytucyjnym owcom, zgodnie z Jego słowami było „wam zgotowane [nie dla Jego Kościoła, który został wybrany ze świata (Jan 15:19; 17:16), lecz dla wypróbowanego i sprawdzonego świata ludzkości] od założenia świata” (Izaj. 45:18). To Królestwo i cześć przygotowane dla człowieka są całkowicie inne od Królestwa niebieskiego, „dziedzictwa nieskazitelnego