Epifaniczny tom 17 – rozdział 1 – str. 30
Główne cele powrotu naszego Pana
i wiernie przejdą próby, jakie ich spotkają (5Moj. 13:3), przez co dowiodą, iż są całkowicie lojalni zasadom prawdy i sprawiedliwości – otrzymają ziemię jako swe wieczne dziedzictwo i zamieszkają w niej na wieki (Psalm 37:9, 11, 29, 34). Jednak wszyscy ci, którzy w sprzyjających warunkach tysiącletniego Dnia Sądu odmówią reformy, zostaną wytraceni z ludu we wtórej śmierci: umrą ponownie i w ten sposób zostaną na zawsze wymazani (Dz.Ap. 3:22,23; Psalm 37:9, 10, 20, 28, 34-36; Obj. 20:14, 15; 21:8). „Kozły” z naszej przypowieści – ci, którzy w czasie Tysiąclecia zreformują się zewnętrznie, lecz na swych sercach nie wypiszą miłości Boga ani nie będą jej okazywać wobec swych bliźnich – zostaną wrzuceni do wiecznego ognia (wiecznego zniszczenia – Psalm 145:20; Abd. 16) przygotowanego dla diabła i jego aniołów (Żyd. 2:14; Obj. 20:9). W ten sposób „pójdą oni na wieczną karę [greckie kolasin dosłownie znaczy odcięcie; ukarani „wiecznym zatraceniem” – 2Tes. 1:9]: ale sprawiedliwi do żywota wiecznego” (Mat. 25:41, 46), ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć, ale dar z łaski Bożej jest żywot wieczny” (Rzym. 6:23). W ten sposób Jezus zrealizuje siódmy cel Swego powrotu na ziemię – wypróbowanie każdej jednostki z rodziny ludzkiej pod względem przydatności do wiecznego życia i podjęcie w każdym przypadku ostatecznej decyzji: wiecznego życia na ziemi dla sprawiedliwych i wiecznego zniszczenia dla niepobożnych.