Epifaniczny tom 8 – rozdział 9 – str. 631
Dwie paschy oraz słup obłoku i ognia
Tym dniem jest Tysiąclecie (Zach. 14:4-9; Izaj. 25:9), gdy słup obłoku (prawda zawierająca nauki Nowego Testamentu, dostosowane do zarządzeń Nowego Przymierza, oraz jej duch) będzie prowadził Izrael Tysiąclecia, tak jak jest to pokazane przez podróż Izraela z Etam do Morza Czerwonego (2Moj. 13:20-22), Gościńcem Świątobliwości do ostatecznej próby na początku Małego Okresu. Trzecią nocą będzie sam Mały Okres, pokazany przez noc (2Moj. 14:20, 24, 27) przy Morzu Czerwonym. Słupem ognia będzie prawda zawierająca nauki Starego Testamentu, dostosowane do potrzeb wiernych w Małym Okresie, oraz jej duch. Po nocy Małego Okresu na zawsze zapanuje dzień, bo „nocy tam nie będzie” (Obj. 22:5).
(25) „Tak było stale: obłok okrywał go w dzień, w nocy zaś blask ognia” (w. 16). W wersecie tym dla podkreślenia mamy nie tylko powtórzenie słów wersetu 15, lecz także element dodatkowy: że tak było stale ze słupem obłoku i ognia. W ten sposób przedstawiona jest wierność Boga jako Wodza i Przewodnika cielesnego Izraela, a w antytypie – Jego wierność jako Wodza i Przewodnika Izraela duchowego. Umiłowani, w przeszłości okazywało się to oczywiście prawdą i zawsze nią będzie, aż duchowy Izrael bezpiecznie dotrze do antytypicznego Kanaanu. Tak więc prawda na czasie i jej duch były obecne wtedy, gdy były potrzebne, by prowadzić i kierować duchowym Izraelem w Żniwie Żydowskim, w przerwie następującej po nim aż do Żniwa Ewangelii, w Paruzji, a obecnie w Epifanii. Drogi Pan podawał Swym wiernym prawdę na czasie i jej ducha zawsze, gdy były one potrzebne. Chociaż dla niewiernych i częściowo wiernych stawał się mniejszą lub większą ciemnością, ani razu nie zawiódł tych, którzy są Jego, zawsze udzielając im wystarczającej ilości Swej prawdy na czasie i jej ducha, by prowadziły i kierowały ich do Jego świętej góry, Królestwa. Nigdy też nie zawiedzie ich pod tym względem, ponieważ „tak było stale: obłok okrywał go w dzień, w nocy zaś blask ognia”. Umiłowani, tak długo, jak