Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 496
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
stosunku do grzechu posiada siedem oddzielnych elementów, a do sprawiedliwości – trzy. W sumie w obydwu zarysach składa się zatem z dziesięciu elementów. Wiemy o tym zarówno z Biblii, jak i z naszych doświadczeń, a także z doświadczeń tych, którzy przejawiali pokutę. Można jeszcze dodać, że pokuta jest pierwszym wielkim krokiem w kierunku usprawiedliwienia, a drugim krokiem w tym kierunku jest wiara (Mar. 1:15; Dz.Ap. 20:21). Gdy podjęte zostaną obydwa te kroki, dostępuje się usprawiedliwienia przez wiarę.
(17) Oto analiza wersetów Nowego Testamentu, w których występuje czasownik metanoein (pokutować) oraz rzeczownik metanoia (pokuta). Najpierw zajmiemy się czasownikiem. Ludzie powinni pokutować z powodu bliskości Królestwa (Mat. 3:2; 4:7; Mar. 1:15); Jan głosił pokutę (Dz.Ap. 2:38; 17:30); brak pokuty jest krytykowany, a jej obecność pochwalana (Mat. 11:20, 21; Łuk. 10:13; 11:32); głoszenie ma na celu doprowadzenie do niej (Mat. 12:41; Mar. 6:12); niektórzy nie pokutują (Łuk. 13:3,5; 16:30; 2 Kor. 12:21; Obj. 2:5, 21, 22; 9:20, 21; 16:9, 11); jest ona zalecana (Dz.Ap. 3:19; 8:22; 26:20; Obj. 2:5,16; 3:3,19); sprawia radość w niebie (Łuk. 15:7, 10); powinniśmy przebaczać pokutującym (Łuk. 17:3, 4). A teraz analiza wersetów, w których występuje rzeczownik metanoia: chrzest Jana był w celu pokuty (Mat. 3:11,13; Mar. 1:4; 2:17; Łuk. 3:3; 5:32; Dz.Ap. 13:24; 19:4); prowadzi do niej Boska dobroć (Rzym. 2:4; 2Piotra 3:9); ma być głoszona (Łuk. 24:47; Żyd. 6:1); jej elementem jest smutek (2Kor. 7:9,10; Żyd. 6:6); niekiedy smutek nie jest w stanie doprowadzić do niej w znaczeniu zmiany umysłu u drugich (Żyd. 12:17); jest ona darem Bożym (Dz.Ap. 5:31; 11:18; 2Tym. 2:25); nie potrzebują jej bezgrzeszni (Łuk. 15:7); powinna przynosić godne siebie owoce (Mat. 3:8; Łuk. 3:8; Dz.Ap. 26:20); ma być okazywana wobec Boga (Dz.Ap. 20:21). Według tej analizy używania przez Biblię tych dwóch słów, pokuta jest bardzo ważnym elementem dochodzenia przez człowieka do właściwej relacji z Bogiem i człowiekiem.