Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 523
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
nie oznaczał on porzucenia naturalnego samolubstwa i światowości i rozwijania miłości bezinteresownej – samej w sobie i w jej relacji do pozostałych łask. Oznaczał on jedynie porzucenie grzesznego samolubstwa i światowości, a rozwijanie miłości obowiązkowej wobec Boga i człowieka – samej w sobie oraz w jej relacji do pozostałych naturalnych zalet. Im wyższy był poziom służby Lewitów, tym wyższe było związane z tym przygotowanie w towarzyszących lewickich zaletach. Możemy to zauważyć, gdy zastanowimy się nad różnymi Lewitami w tych różnych rodzajach służby: pracownikami szkół niedzielnych, świeckimi kaznodziejami, katechetami, ewangelistami, kaznodziejami, pastorami, wydawcami, redaktorami dzieł oraz pisarzami i wykładowcami naukowymi.
(46) Powyższe przygotowanie przede wszystkim dotyczyło wnętrza człowieka i z tego powodu, jako proces, nie było zbyt dostrzegalne na zewnątrz, lecz wyraźnie dostrzegalne jako rezultat i osiągnięcie. Najbardziej widocznym wyrazem przygotowania Lewitów jest to, które dotyczyło umysłu – intelektualne. W przypadku antytypicznych Gerszonitów, którzy stawali się pastorami, z reguły oznaczało to dość długi proces. Zarówno antytypiczni Gerszonici Libnici, jak i Szimeici zazwyczaj otrzymywali staranne wykształcenie kolegialne i seminaryjne. W kolegium najczęściej oznaczało to kurs klasyczny, w czasie którego zwykle doskonalono łacinę, grekę i hebrajski, a także ojczysty język studenta; studiowano też inne mniej lub bardziej pokrewne gałęzie świeckie. W seminarium uczono różnych dziedzin teologii językowej, systematycznej, egzegetycznej, historycznej i praktycznej. Studiowali więc tam oni Pismo Święte w języku greckim i hebrajskim (teologia językowa); dogmatykę, apologetykę i etykę w teologii systematycznej; introdukcjonizm [wprowadzanie nowych zagadnień – przypis tł.], interpretację i harmonetykę [harmonizowanie sprzeczności – przypis tł.] w teologii egzegetycznej; w teologii historycznej – historię i biografię biblijną, historię i biografię kościelną, archeologię biblijną, geografię i chronologię; w teologii praktycznej – liturgię,