Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 533
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
Według Żyd. 1:3 nasz Pan dokonał ogólnego przypisania Swej zasługi za cały Kościół jako klasę po wstąpieniu do nieba, co umożliwia zbawienie Wieku Ewangelii. Jednostek dotyczyło to jednak dopiero wtedy, gdy indywidualnie skorzystały one z niego tymczasowo przez usprawiedliwiającą wiarę, gdy Jezus dokonywał poczytanego przypisania Swej zasługi za nich jako jednostki, a w sposób ożywiony korzystały z niego przez wiarę poświęcającą, kiedy to Jezus dokonywał rzeczywistego przypisania Swej zasługi za nich. Innymi słowy, ogólne przypisanie w dniu Pięćdziesiątnicy zostało dokonane za klasę, natomiast indywidualne przypisywanie było dokonywane dla każdego, gdy okazywał on odpowiednią wiarę (Rzym. 3:22-26; 10:4, 10). Różnica jest tutaj podobna nieco do tej występującej w wyborze. Klasa ta została wybrana przed stworzeniem świata (Efez. 1:4), lecz jednostki są wybierane w czasie Wieku Ewangelii, przy spładzaniu ich z Ducha (2Tes. 2:13). Ponadto, gdy po usprawiedliwieniu tymczasowym lub ożywionym grzeszymy i w odpowiedni sposób prosimy o przebaczenie, Jezus tymczasowo lub w sposób ożywiony dokonuje odpowiedniego przypisania dla naszego przebaczenia i przykrywa nas Swą sprawiedliwością (1Jana 2:1, 2). Ten zarys przypisywania za Lewitów Wieku Ewangelii jest również zasugerowany w typie przez Mojżesza ofiarującego cielca na ofiarę za grzech w wersecie 12.
(56) W jaki sposób antytypiczny Mojżesz dokonuje przypisania poczytanego? Rozumiemy to następująco: Oczywiście to Jezus doprowadzał Lewitów Wieku Ewangelii do pokuty (przez kazania na temat Boskiego Prawa) oraz do wiary (przez kazania o zarysach usprawiedliwienia przez Ewangelię). Będąc w procesie pokuty i prosząc o przebaczenie, zaczynali go pragnąć. Jednak do wiary usprawiedliwiającej, która szczerze wierzy, że przez zasługę Chrystusa Bóg przebacza grzesznikowi jego grzechy, przypisuje mu sprawiedliwość Chrystusa i wchodzi z nim w stan pokoju, dochodzili tylko przez szczere przyjmowanie głoszonych zarysów usprawiedliwienia przez Ewangelię. W chwili wzbudzenia takiej wiary w sercu pokutującego grzesznika