Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 566
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
przypomnimy sobie, że pojednanie składa się z dwóch elementów: (1) sprawienie, by Bóg był zadowolony z ludzi, oraz (2) sprawienie, by ludzie byli zadowoleni z Boga. Lewici nie mieli nic wspólnego z dokonywaniem pojednania dla ludzi w pierwszym znaczeniu tego słowa, ponieważ czynione to było przez Kapłanów, reprezentowanych w Aaronie, przez ofiary dnia pojednania. Lewici nie wykonywali też tej ważniejszej części drugiego elementu pojednywania, ponieważ także i ona była dziełem Kapłanów. Mieli jednak do wypełnienia drugorzędną rolę w drugim elemencie dzieła pojednania, ponieważ poprzez swe nauki i przykład zachęcali Izraelitów, by stali się zadowoleni z Jehowy w Jego Słowie i postępowaniu. Uczyli bowiem ludzi różnych przywilejów, wierzeń, zalet serca i uczynków związanych z ich relacją wobec Pana i Jego służbą, które skupiały się na przybytku, i w ten sposób zachęcali ich do życia i postępowania w zgodzie z nimi. Ocenianie i okazywanie przez nich posłuszeństwa tym zarządzeniom itp. również zachęcało ludzi, by postępowali podobnie. Te różne rzeczy coraz bardziej pomagały Izraelitom, by stawali się zadowoleni z Pana. Lewici właśnie w tym znaczeniu dokonywali pojednania dla ludu Pana.
(89) Patrząc na antytyp, łatwo można zrozumieć, w jaki sposób antytypiczni Lewici dokonywali pojednania za antytypiczny Obóz – nieusprawiedliwiony nominalny lud Boży. Nie polegało to oczywiście na udziale w ofiarach za grzech i dokonywaniu w ten sposób pierwszej części pojednania, ponieważ dzieło to należy wyłącznie do Chrystusa, Głowy i Ciała (Żyd. 7:26, 27; 10:1-10; 13:10-13). Nie odgrywali też głównej roli w drugim zarysie dzieła pojednania, ponieważ także i on był wyłącznym zadaniem Kapłaństwa – zachowujących i tracących korony w Wieku Ewangelii. Była to bowiem ich szczególna praca, jako posiadaczy Ducha, do strofowania świata – antytypicznego Obozu – na punkcie grzechu, sprawiedliwości