Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 567
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
i przyszłego sądu (Jan 16:8-11). Usprawiedliwieni z wiary w swych trzech grupach mieli jednak przywilej pomagania nowym stworzeniom w tym dziele i skutecznie doprowadzali ludzi do częściowego zadowolenia z Boga na tyle, na ile pozwalało na to pozostawanie przez nich częścią antytypicznego Obozu. Ci w antytypicznym Obozie pod względem ilości i jakości nie byli bowiem tak zadowoleni z Boga jak Lewici, no i oczywiście o wiele mniej zadowoleni niż Kapłani. Bóg nie oczekiwał też od nieusprawiedliwionego antytypicznego Obozu takiego stopnia zadowolenia z Siebie, jakiego oczekiwał od Lewitów czy Kapłanów. Każdy poziom zadowolenia z Boga i Jego sposobów postępowania poniżej prawdziwej pokuty i wiary był wystarczający do zachowania jednostki w „dobrej pozycji” w antytypicznym Obozie. Obejmowało to posiadanie przez nich częściowej wiedzy o Bogu, Chrystusie, Jego śmierci za grzech, Biblii, grzechu, sprawiedliwości oraz posiadanie przez nich pewnej miary Boskiej łaski, a także posiadanie częściowej miłości do Boga, Chrystusa i Biblii oraz pragnienia życia przynajmniej w pewnej harmonii z tymi sprawami, jako wyznaniowy lud Boży. Tym częściowo służyli im Lewici Wieku Ewangelii, którzy w ten sposób wzbudzali w nich wyżej opisany stopień drugiego zarysu dzieła pojednania, niezbędny do posiadania takiego poziomu zadowolenia z Boga, jaki był konieczny do członkostwa w antytypicznym Obozie. Ich rozwój pod tym względem zatrzymywał się jednak przed pokutą i wiarą, które stanowią kroki przejścia z antytypicznego Obozu do antytypicznego Dziedzińca.
(90) Nietrudno też zrozumieć, w jaki sposób takiego pojednania dokonywały różne grupy i podgrupy Lewitów Wieku Ewangelii. Gerszonici Libnici – głosząc i pisząc na temat ogólnych zarysów Prawa i Ewangelii – udzielali im oczywiście opisanej powyżej części wiedzy, a także wzbudzali w nich pragnienie posiadania pewnej miary Boskiej łaski, uznawania Biblii