Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 573
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
z przybytkiem, a także uczyć ludzi z obozu o ich obowiązkach i przywilejach związanych z przybytkiem. Te lżejsze prace zawierają się w wyrażeniu „będzie usługiwał swoim braciom w namiocie zgromadzenia w pełnieniu służby”. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że istnieje sprzeczność między wiekiem 25 lat (z w. 24) oraz wiekiem 30 lat (z 4Moj. 4:3, 23, 30, 35, 39, 43, 47), podawanym jako początek „służby” Lewitów. Tę pozorną sprzeczność harmonizujemy następująco: W wieku 25 lat Lewici zaczynali być szkoleni jako pomocnicy, praktykanci przy Lewitach sprawujących pełną służbę, natomiast w wieku 30 lat ich praktyka dobiegała końca i stawali się wtedy pełnoprawnymi usługującymi Lewitami. Wersety 24, 25 podają pełny okres praktyki i ciężkiej służby, natomiast wersety z 4 Moj. podają jedynie okres ciężkiej służby.
(96) Jest kilka interesujących antytypów wersetów 24-26. Fakt, że żaden Lewita nie mógł rozpocząć służby w przybytku w jakimkolwiek znaczeniu przed 25. rokiem życia jest typem faktu, że niedojrzałym usprawiedliwionym z wiary nie powinno się przydzielać pracy w służbie Panu w sposób urzędowy, przed podjęciem przez nich niezbędnego wstępnego przeszkolenia, wymaganego przez stosowny urząd. Dotyczy to Gerszonitów Wieku Ewangelii jako kaznodziejów, ewangelistów i działaczy świeckich; Kehatytów Wieku Ewangelii jako uczonych piszących i wygłaszających wykłady na tematy językowe, egzegetyczne, historyczne i systematyczne; oraz Meraritów Wieku Ewangelii jako redaktorów i wydawców pism Gerszonitów i Kehatytów Wieku Ewangelii. W przeciwnym wypadku popełnialiby oni poważne błędy, szkodliwe dla wszystkich zainteresowanych. To, że zanim Lewici mogli stać się pełnoprawnymi Lewitami usługującymi, musieli przejść pięcioletnie przeszkolenie jako praktykanci i pomocnicy usługujących Lewitów jest typem faktu, że usprawiedliwieni musieli poświęcić sporo czasu, całkowicie wystarczającego do odpowiedniego przygotowania