Epifaniczny tom 8 – rozdział 8 – str. 574
Oczyszczenie, poświęcenie i służba Lewitów Wieku Ewangelii
ich do ciężkiej służby wymaganej urzędowo od usprawiedliwionych kaznodziejów, ewangelistów i działaczy świeckich, jako Gerszonitów Wieku Ewangelii; od usprawiedliwionych pisarzy i wykładowców na tematy językowe, egzegetyczne, historyczne i systematyczne, jako Kehatytów Wieku Ewangelii; oraz od usprawiedliwionych redaktorów i wydawców dzieł pozostałych Lewitów, jako Meraritów Wieku Ewangelii. Z reguły zdolności człowieka są w najlepszej formie między 30. a 50. rokiem życia, z którego to powodu Bóg wyznaczył te lata jako czas ciężkiej pracy Lewitów. Rozpoczynanie przez nich pełnoprawnej ciężkiej służby Lewitów w wieku lat 30, kiedy to zdolności człowieka osiągają punkt kulminacyjny, po ukończeniu przez nich przygotowań, przedstawia fakt, że odpowiedzialna, urzędowa służba wszystkich trzech grup Lewitów Wieku Ewangelii powinna być przez nich podejmowana dopiero wtedy, gdy ich zdolności osiągną najwyższą formę, po zakończeniu się ich wstępnego przygotowania do odpowiednich rodzajów służby. Ich służba przez 20 lat, w czasie których zdolności człowieka z reguły są na najwyższym poziomie, jest typem faktu, że ciężka praca Lewitów Wieku Ewangelii powinna być wykonywana tylko przez tych, którzy są w swej najlepszej formie – oczywiście nie pod względem naturalnego wieku, lecz koniecznych zdolności i osiągnięć.
(97) Zaprzestawanie przez Lewitów ciężkiej służby w wieku lat 50 przedstawia fakt, że żaden z Lewitów Wieku Ewangelii nie powinien próbować wykonywać pracy (ani być do tego zachęcany), która przekracza jego zdolności i osiągnięcia. Dalsze wykonywanie przez nich lżejszych prac w przybytku oraz nauczanie ludzi po osiągnięciu przez nich 50. roku życia jest typem faktu, że chociaż zdolności Lewitów Wieku Ewangelii ulegają zanikowi dla pewnej urzędowej pracy, powinni wykonywać dla Kapłanów i ludzi taką służbę, jaka jest możliwa dla nich w ich słabnącym stanie. To, że stale wzrastająca niezdolność Lewitów,