Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 388
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
Austrii, gdzie panowała bardziej liberalna atmosfera niż w Regensburgu. W marcu 1523 roku publicznie przeszedł na protestantyzm i od razu zaczął głosić, że lud Boży, Kościół, stanowią tylko prawdziwie nawróceni – ci, którzy odłączyli się od grzechu, błędu, samego siebie i świata oraz przyjęli wyłącznie Chrystusa jako swego Zbawiciela i Głowę. W tym samym miesiącu odwiedził Zurych i przekonał Zwingliego do swego poglądu, czego konsekwencją stało się unieważnienie chrztu niemowląt. Jednak dwa lata później, widząc że w praktyce doprowadziłoby to do opróżnienia państwowego kościoła, w którym dokonywał on swego dzieła reformy, Zwingli wycofał się z tego stanowiska, a następnie stał się jego najbardziej zaciekłym przeciwnikiem. W październiku 1523 roku Hubmaier wziął udział w drugiej konferencji w Zurychu i poparł Zwingliego w debacie z teologami katolickimi. W dniu Pięćdziesiątnicy w roku 1524 miasto Waldshut przyjęło doktryny Hubmaiera, zgadzając się bronić jego samego oraz jego doktryn przed opozycją austriackiego rządu, który nie tolerował żadnej „herezji”. Po kilku miesiącach opozycja ta zmusiła go do opuszczenia miasta, gdzie powrócił jednak ponownie w październiku, jako uznany przywódca religijny i polityczny tego miasta.
(9) Do głębi odczuwał zło, jakie spotykało niemieckich chłopów. Miał swój udział w przygotowaniu dwunastu artykułów zawierających ich żale. Były one godne Solona i zostały przedstawione niemieckiej szlachcie i narodowi. Odradzał jednak przemoc, do której popychał ich fanatyczny Thomas Munzer, z tak fatalnymi skutkami dla nich w wojnie chłopskiej z roku 1525, w której zginęło ponad 100 tysięcy chłopów. Była to pierwsza protestancka wojna o wolność religijną i swobody obywatelskie. Na Wielkanoc roku 1525 Hubmaier przyjął chrzest dorosłych, a później udzielił go setkom innych, co nadwyrężyło stosunki między nim a Zwinglim na punkcie jego szczególnej doktryny oraz wynikającej z niej doktryny przeciwko chrztowi niemowląt. Za jego przykładem przyjęcia chrztu