Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 392
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
wolny od pewnych błędów i niektórych nierozsądnych poglądów praktycznych. Zebrał niemieckich anabaptystów w denominację, która do obecnej chwili pozostaje obciążona wieloma niefortunnymi dziwactwami. Wystarczająco opisaliśmy zamienianie tego ruchu w sektę w Anglii i Ameryce (w tym drugim kraju znajduje się większość wszystkich baptystów). W domaganiu się przez Rachelę sprawiedliwości przy narodzeniu Dana częściowo pokazane jest to, że ci ludzie byli bardzo prześladowani (co budziło niezadowolenie ich przywódców) oraz to, że domagali się oni prawa do tolerancji.
(13) Powtórzmy wcześniejszą uwagę: szafarską doktryną Kościoła baptystów nie jest chrzest wyłącznie wierzących ani zanurzenie; to drugie stało się denominacyjnym testem dopiero ponad 100 lat po rozpoczęciu ruchu Maluczkiego Stadka przez Hubmaiera. Jest ona następująca: lud Boży składa się tylko z nawróconych. To stanowisko niewątpliwie jest prawdziwe, przy rozumieniu nawrócenia w ograniczonym znaczeniu odwrócenia się od grzechu, błędu, samego siebie i świata, do Jezusa jako Zbawcy i Pana. Bez tych kroków nikt nie mógł otrzymać Ducha Świętego, którego posiadanie jest niezbędne do stania się chrześcijaninem (1Kor. 12:12, 13). Widząc później, że w ich sposobie rozumienia nawrócenia jest coś ze śmierci, pogrzebu i zmartwychwstania, baptyści dostrzegli w zanurzeniu pewien tego symbol i dlatego kładli nacisk na zanurzenie jako tego znak. Nie rozumiejąc jednak dokładnie naszej śmierci z Chrystusem w ofierze za grzech oraz naszego powstawania z Nim jako nowe stworzenia, nie mogli dostrzec stosowności prawdziwego i symbolicznego chrztu, chociaż zbliżyli się w tym temacie do prawdy bardziej niż jakakolwiek inna sekta. Wodzowie z utracjuszy koron antytypicznego Dana mieli więc dobrą pozycję wyjściową do ofiarowania swej misy, czaszy i łyżki dla Pana.
(14) Stwierdzamy więc, że antytypiczny Achiezer ofiarował swą misę, czaszę i łyżkę. Przystępujemy zatem do omówienia