Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 395
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
się na swych prześladowcach, co skończyło się brzemiennym w skutki powstaniem w Münsterze w roku 1535 – poważnym ostrzeżeniem dla wszystkich chrześcijan.
(16) Poza karceniem i naprawianiem wyżej wspomnianych nadużyć, wypływających z błędu doktryny o Boskich prawach oraz innych błędów, antytypiczny Achiezer strofował i naprawiał różne przejawy grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, utrudniające przyjęcie Jezusa jako Zbawiciela i Pana. Objawiał i naprawiał pychę, która czuła się zbyt wywyższona, by żałować za grzechy i nieść krzyż. Karcił i naprawiał zamiłowanie do ludzkiej aprobaty, które uchylało się od hańby krzyża czy też wyznania własnych grzechów. Ganił i naprawiał zamiłowanie do wygód i komfortu, które unikało samozaparcia towarzyszącego trudowi i znojowi chrześcijańskiego pracownika i żołnierza. Objawiał i próbował usuwać zamiłowanie do życia, dążące do zachowania go przed niebezpieczeństwem chorób, tortur lub śmierci, często koniecznych pod zwierzchnictwem Jezusa jako Głowy. Strofował i naprawiał kłótliwość, która gotowa jest niszczyć pokój prawdziwego ucznia. Nie uznawał i odrzucał mściwość, domagającą się od krzywdzicieli i prześladowców oka za oko i zęba za ząb. Podobnie traktował hipokryzję, która chciała ukryć oddanie dla Chrystusa wśród gróźb ze strony wrogów. Ganił też i naprawiał chciwość, skłonną zachować majątek potrzebny do głoszenia sprawy Chrystusa. Karcił i naprawiał zamiłowanie do luksusu, przeszkadzające poświęceniu samego siebie w ciężkiej służbie dla prawdy. Strofował, a także ganił każdy przypadek stawiania ponad wierność Chrystusowi (jako Panu) płci przeciwnej, męża lub żony, rodziców lub dzieci, braci lub krewnych, przyjaciół lub bliźnich, domu lub ojczyzny, zawodu lub pozycji, ludzkich nauk lub osiągnięć. W ten sposób oczyszczając wielu, ofiarował swą misę – naprawianie grzechów i postępowania zrodzonego przez błąd, samolubstwo i światowość, działających przeciwko jego szafarskiej doktrynie.