Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 404
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
za odrębny i różny od Kościoła Anglii. Dzięki temu, że sprawował kontrolę nad ruchem aż do śmierci, jego pełna zamiana w sektę została opóźniona bardziej niż w przypadku jakiegokolwiek innego protestanckiego ruchu Maluczkiego Stadka. Ustępstwa Wesleya wobec sekciarzy stanowiły jego część w oślepieniu i niewoli antytypicznego Samsona.
(26) Z powodu silnego nacisku, jaki metodyści kładli na kilka doktryn, ich szczególna szafarska doktryna nie jest dostrzegana przez zwykłego badacza Kościoła metodystów w sposób podobny do tego, jaki wskazywaliśmy dla prezbiterian, episkopalian i baptystów. Niektórzy powiedzą, że główną szafarską doktryną metodyzmu jest to, co nazywa on nawróceniem – skrucha z powodu grzechu i zapewnienie o odpuszczeniu, prowadzące do tryumfalnego zwycięstwa nad smutkiem z powodu grzechu przez wiarę w śmierć Chrystusa, wśród licznych emocji. Inni powiedzieliby, że wielki nacisk kładziony przez nich na pokój i radość jako wynik świadomości odpuszczenia grzechów wskazuje, iż właśnie to jest ich szafarską doktryną. Chociaż rzeczy te są podkreślane przez metodystów, tak jak były podkreślane przez Jana Wesleya, a to dlatego, że w pewien sposób wiążą się z ich szafarską doktryną, to jednak żadna z nich nie jest ich szafarską prawdą. Zrozumiemy to od razu, jeśli przypomnimy sobie, że miejsce metodystów jest po północnej stronie antytypicznego Przybytku – miłości. Ich szafarska doktryna musi więc być w jakiś sposób związana z miłością. Patrząc na nauki Jana Wesleya z tego punktu widzenia, nie mamy zbyt dużych trudności ze znalezieniem szafarskiej doktryny Kościoła metodystów. Chociaż kładł on nacisk na „nawrócenie”, tak jak on je rozumiał, a także na uczucie pokoju i radości w wyniku świadomości odpuszczenia grzechów przez wiarę w śmierć Chrystusa, z jego punktu widzenia był to jedynie środek do celu.
(27) A jaki był ten cel? Odpowiedź na to pytanie prowadzi nas wprost do tego, czym jest jego szafarska doktryna: Boskim