Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 406
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
(28) Pamiętając, jaka była jego szafarska prawda i zdając sobie sprawę, że jego serce było przepełnione taką miłością, jesteśmy gotowi zrozumieć, dlaczego poświęcał tyle czasu na działalność ewangelizacyjną; jest on bowiem niewątpliwie największym ewangelistą, jaki kiedykolwiek żył. Widząc wokół siebie tak wielu członków Kościoła, którzy powinni cieszyć się już „drugim błogosławieństwem”, a nie cieszyli się nawet „pierwszym błogosławieństwem” – usprawiedliwieniem przez wiarę, jego miłość do nich, połączona z błędem, że podlegają oni wiecznym mękom, z konieczności pobudzała go do starań o doprowadzenie ich do usprawiedliwienia. Dlatego on i jego towarzysze tak bardzo kładli nacisk na pokutę w znaczeniu skruchy oraz wiarę w znaczeniu pewności przebaczenia grzechów przez śmierć Chrystusa. Gdy świadomość wyrzutów sumienia z powodu grzechu skruszyła już serce, a wiara w śmierć Chrystusa zapewniła odpuszczenie grzechów, on i jego towarzysze mocno podkreślali też przeciwstawne uczucie pokoju i radości ogarniające serce, uwolnione od wyrzutów sumienia dzięki pewności odpuszczenia. Bracia ci kładli nacisk na takie nauki po to, by prowadząc ludzi przez pierwsze błogosławieństwo mogły ich one czynić kandydatami do kolejnego kroku – „drugiego błogosławieństwa”. Widzimy więc, że chociaż te dwie doktryny – pokuta i wiara, pokój i radość z odpuszczenia – nie były ich szafarską doktryną, były tak z nią związane, że aby uczynić ją skuteczną, zmuszały braci do głoszenia ich wraz z ich szafarską doktryną.
(29) Doktryna ta, wraz z jej dwoma przygotowawczymi doktrynami, była wtedy na czasie. XVIII wiek to okres religijnego upadku. W stosunkach międzynarodowych było wiele tarcia, zazdrości, zagrabiania ziemi, wojen w postaci najazdów i uciskania, których kulminacją była wojna o niepodległość między amerykańskimi koloniami a Brytanią oraz rewolucja francuska i wojny napoleońskie w Europie. Arystokracja brytyjska stała się miłośniczką zwłaszcza władzy, pieniędzy i przyjemności. Kler