Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 418
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
ponieważ stanowiła ona pogwałcenie uświęcenia, działającego poprzez miłość bezinteresowną.
(40) Taka sama postawa cechowała jego działania wobec przejawów samolubstwa, w odróżnieniu od światowości. Kiedykolwiek zauważał pychę objawiającą się arogancją, wyniosłością, pogardą, zarozumiałością, apodyktycznością lub pewnością siebie – karcił i naprawiał ją jako sprzeczną z miłością bezinteresowną. Wszelkie udawanie, pozorowanie i hipokryzja nie unikały jego dezaprobaty i naprawy, ponieważ stały w sprzeczności z prawdziwym uświęceniem. Z tego samego powodu karcone i naprawiane było przez niego wszelkie lenistwo. Ktokolwiek zdradzał, że bardziej miłuje życie niż Boga, Chrystusa lub braci, był naprawiany jako grzeszący przeciwko miłości bezinteresownej. Nadmierny gniew, upór, złość, nieprzejednanie, brak ducha przebaczenia, surowość i twardość serca były strofowane i naprawiane przez antytypicznego Pagiela, jako sprzeczne z Boską miłością. W prawdziwym świetle było przedstawiane przez niego tchórzostwo, szczególnie w obliczu ataków na prawdę. To samo spotykało z jego strony nadmierne uleganie apetytowi, zarówno w odniesieniu do jedzenia, jak i picia. Takie samo stanowisko zajmował wobec grzechu w jego wszystkich formach, których nie ma potrzeby tutaj powtarzać, ponieważ zostały opisane przy okazji antytypicznego Abidana. To właśnie używanie tej części jego urzędu, który wymagał od niego naprawiania wszystkich rzeczy, szczególnie tych grzesznych, przeciwnych jego szafarskiej prawdzie, uczyniło go tak skutecznym w doprowadzaniu wielu do „ławki płaczu” [określenie to nawiązuje do zwyczaju zajmowania przez grzeszników w czasie nabożeństwa wyznaczonych miejsc, do których kaznodzieja zwracał się w szczególny sposób, w celu wzbudzenia w nich żalu za grzech – przypis tł.] i „nawrócenia”. We właściwy sposób ofiarował więc oczywiście swą misę, dla naprawy wielu.
(41) Ofiarował też swoją czaszę – nauki obalające wszystkie inne, przeciwne jego szafarskiej doktrynie. W nadmiernym podkreślaniu swej szafarskiej prawdy w zarysie pokazującym w pełni uświęconych jako bezgrzesznych był słaby i w sporach spotykała