Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 419
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
go oczywista porażka. Jednak w konfliktach na temat realności drugiego etapu łaski – uświęcenia, jako całkowicie różnego od usprawiedliwienia i wychodzącego poza nie, którego podstawą jest miłość bezinteresowna – skutecznie odpierał i obalał wszelkie ataki. Na podstawie odrębnego i różnego używania w Biblii słów usprawiedliwienie oraz uświęcenie dowodził, iż słowa te nie oznaczają tego samego, jak utrzymywali niektórzy. Wykazywał to także na podstawie faktu, że to pierwsze następuje tylko przez wiarę, natomiast to drugie – przez wiarę i dobre uczynki. Dowodził tego na podstawie kontrastu między tymi dwoma doświadczeniami z Rzym. 5:1, 2. Wykazywał to na podstawie faktu, że usprawiedliwienie jest natychmiastowym dziełem Boga dla nas, a uświęcenie, po rozpoczęciu się, jest dziełem Boga w nas, trwającym całe życie. Argumentował, że to pierwsze jest jedną z podstawowych spraw dla chrześcijanina, natomiast to drugie dotyczy doskonałości chrześcijanina, jak pokazuje Żyd. 6:1, 2. Dowodził, że usprawiedliwienie usuwa potępienie i moc grzechu, natomiast uświęcenie dotyczy ofiarowania człowieczeństwa oraz doskonałości nowego stworzenia; że to pierwsze daje pokój z Bogiem, a to drugie – pokój Boży; że to pierwsze oznacza wyrzeczenie się grzechu i prawe postępowanie, a to drugie – wyrzeczenie się siebie i świata oraz stanie się pod każdym względem takim, jak Chrystus. Te wyraźne różnice pozwalały mu obalać wszelkie argumenty łączące te dwa akty, a później dwa stany, w jeden. Z drugiej strony dowodził, że miłość bezinteresowna jest podstawą uświęcenia, ponieważ jest łaską konieczną, wszechogarniającą, nieprzemijającą i największą (1Kor. 13:1-13); ponieważ jej osiągnięcie jest celem całego postępowania Boga z nami i ponieważ jej oparciem są pozostałe wielkie łaski (1Tym. 1:5); ponieważ świadczy ona o naszym spłodzeniu z Ducha (Rzym. 5:5; 1 Jana 4:7), o posiadaniu przez nas życia (1Jana 3:14), o naszym synostwie u Boga (1Jana 4:7) oraz o naszej doskonałości charakteru (1Jana 2:5; 4:12), gdy już zostanie w nas skrystalizowana (Filip. 3:13-16; 1Piotra 5:10). W ten sposób, pomimo wszystkich przeciwników, był w stanie obronić swą szafarską prawdę, obalając wszelkie ataki podejmowane przeciwko niej.