Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 425
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
Większość z nich zaprzecza, że Biblia jest nieomylna i w pełni natchniona utrzymując, że chociaż nie jest Boskim objawieniem, zawiera Boskie objawienie, a rozum człowieka musi zdecydować, co w niej jest objawieniem, a co nie. Sprzeciwiając się kalwińskiemu błędowi o zupełnej deprawacji człowieka, popadli w przeciwną krańcowość i zaprzeczają naturalnemu umysłowemu, moralnemu i religijnemu zepsuciu człowieka twierdząc, że jest on z natury esencją dobroci, tylko nierozwiniętą. Nie dziwi więc, że w stosunku do Biblii niemal wszyscy unitarianie są wyższymi krytykami, a w stosunku do naszego Pana Jezusa – modernistami. Podkreślanie przez nich miłości w Bogu skłaniało ich jednak do podkreślania miłości do człowieka; z tego powodu są bardzo chętni do szlachetnych i wspaniałomyślnych działań. Było więc wśród nich wielu filantropów, aktywnych we wszelkiego rodzaju działaniach reformatorskich oraz hojnych ofiarodawców dla każdej humanitarnej sprawy. Tak powszechne pogardzanie nimi przez „ortodoksów” utrudniało im odegranie bardziej znaczącej roli w ogólnych ruchach chrześcijaństwa, w których występowali.
(48) Nie ma żadnej trudności z ustaleniem szafarskiej doktryny unitarian, gdyż sugeruje ją ich nazwa. Wiąże się ona oczywiście z jednością Boga i można ją wyrazić następująco: Bóg jest jedną najwyższą Osobą, której głównym przymiotem jest miłość. Mogliby ją oni też wyrazić następująco: Bóg jest jedną najwyższą Istotą, której głównym przymiotem jest miłość. Ponieważ kościół nominalny bawi się w hokus-pokus słowem istota twierdząc, że Bóg jest jednym w istocie, lecz trzema w osobie, by uniknąć nieporozumienia, wolą oni używać w tej definicji terminu osoba zamiast istota. Unitarianie zaprzeczają więc, że Jezus jest Bogiem czy częścią Boga. Zaprzeczają również, że Duch Święty jest osobą i Bogiem. Według nich Bóg jest jedną, a nie złożoną jednostką. Według nich ta jedna Boska Osoba jest najwyższą Istotą, której najwyższym przymiotem nie jest mądrość, moc czy sprawiedliwość, lecz miłość. Ta cecha