Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 433
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
na głowie koronę cierniową, na głowie Serweta zrobiono wieniec ze słomy i zielonych gałązek, posypanych siarką. Najpierw przyłożono ogień do drewna, a następnie przystawiono go do jego twarzy, w wyniku czego na jego głowie zapaliła się siarka, co wydobyło z ofiary taki okrzyk bólu, że napełnił on serca widzów przerażeniem. Był to jego jedyny krzyk. Przez pozostały czas cierpiał w milczeniu, z odwagą zrodzoną ze swej wiary. Jego ostatnie słowa to: „Jezu, Synu Wiecznego Boga, zmiłuj się nade mną!” Słowa te były wyznaniem jego wiary, zachowanej aż do końca strasznej, męczeńskiej śmierci. Zauważmy, że nie modlił się: Jezu, Wieczny Synu Boga, jak modliłby się trynitarz, lecz jego ostatnia modlitwa była wyznaniem wiary, której się trzymał i której nauczał – że tylko Ojciec jest Bogiem, a Jezus Chrystus jest Jego Synem, nie samym Bogiem.
(55) W rozdziale III pokazaliśmy już, czego antytypem jest spotkanie Serweta z Kalwinem z punktu widzenia próby, jakiej poddana została winna, podejrzewana kobieta. Spotkanie to dowiodło, że Kościół reformowany – prezbiteriański – okazał się niewierny niebiańskiemu Oblubieńcowi, czego dowodem był antytypiczny spuchnięty brzuch (błąd) oraz skurczone udo (niewłaściwe postępowanie). Błędy na temat trójcy u Kalwina i jego współpracowników, jako przedstawicieli tego kościoła, były widoczne w debacie z Serwetem, będąc antytypicznym spuchniętym brzuchem. Doprowadzenie przez niego i przez nich Serweta na stos i aprobowanie tego było niewłaściwym postępowaniem, antytypem skurczonego uda. Unia kościoła i państwa w Genewie (i nie tylko) była aktem niewierności Kościoła reformowanego. Przyczyną popychającą do prześladowania Serweta niewątpliwie była u Kalwina gorliwość co do jego własnych nauk. On sam przyznał jednak, że gdyby Serwet odnosił się do niego z większym szacunkiem, nie nalegałby tak uparcie na wyrok skazujący go na śmierć. Zatem Kalwina pobudzała nietolerancja religijna i osobista niechęć, wskazująca na jego udział w skurczonym udzie kościoła, w którym dominował. Usprawiedliwianie przez