Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 436
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
– bezinteresowną, w odróżnieniu od miłości obowiązkowej. Fakt ten powodował, że naprawiał on każdy element samolubstwa i światowości, na jaki wskazaliśmy przy okazji naprawiania przez antytypicznego Pagiela, a także każdy element grzechu, podkreślany przez niego. Czyniąc to, dowodził on, że jego właściwe miejsce jest po północnej stronie antytypicznego Przybytku. Nie ma potrzeby podawania szczegółów na temat naprawiania przez niego różnych zarysów samolubstwa, światowości i grzechu, ponieważ byłoby to zwyczajnym powtórzeniem tego, na co już wskazywaliśmy w misach trzech poprzednich książąt. Ta działalność, jako część misy antytypicznego Achiry, powinna być jednak tutaj wspomniana w sposób ogólny, abyśmy mogli właściwie zauważyć, jak obszerna jest jego misa.
(58) Antytypiczny Achira ofiarował swą czaszę – nauki obalające przeciwne doktryny, używane do atakowania jego doktryn. Najpierw wykazywał, że doktryna o trójcy jest sprzecznością samą w sobie w odniesieniu do jedności Boga – trzech nie może być jednym! Następnie dowodził, że doktryna, iż Chrystus jest zarówno Bogiem, jak i człowiekiem także jest sprzecznością samą w sobie. Argumentował, że w odniesieniu do żadnej z tych doktryn nie wskazuje się na wyraźne nauki Pisma Świętego, lecz opiera się ją na wnioskach sprzecznych z jasnymi wersetami. Następnie na podstawie Biblii udowadniał, że Chrystus nie jest Bogiem: (1) z wersetów przytaczanych przez „ortodoksów” na potwierdzenie, że Nim jest (Jan 17:5; 1:1,2; Kol. 1:15; Filip. 2:5-8; Żyd. 1:1-4,8,9); (2) z wersetów, w których Jezus zaprzecza, że jest Bogiem (Jana 8:28, 29, 54; 5:19, 26, 36; 6:57; 12:49, 50; 14:24, 10; 10:37); (3) na podstawie całości Biblii, która stawia Boga powyżej Niego, a Jego poniżej Boga; (4) na podstawie źródła tej doktryny, którym nie jest Pismo Święte, lecz filozofia platońska. Na twierdzenie „ortodoksów”, że modlitwa zanoszona do Chrystusa dowodzi, iż jest On Bogiem odpowiadał argumentując, że wyniesienie Go do stanu po prawicy Boga, jako Jego Namiestnika, usprawiedliwia modlenie się przez nas do Niego, jako