Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 437
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
przedstawiciela Boga. Na twierdzenie „ortodoksów”, że Jego preegzystencja dowodzi, że Chrystus jest Bogiem, ci nieliczni unitarianie, którzy wyznawali osobową preegzystencję Chrystusa, odpowiadali przez wykazanie, że zanim stał się On człowiekiem Chrystusem Jezusem, był podporządkowany Bogu. „Ortodoksi” powołują się na wersety odnoszące się do Jego władzy, mocy, przymiotów i dzieł jako dowodów na to, że jest On Bogiem. Antytypiczny Achira argumentował, że należą one do Niego jako Namiestnika Boga i że z tego powodu nie dowodzą, iż jest On Bogiem. Następnie zajmował się wersetami używanymi na potwierdzenie trójcy i dowodził, że wcale jej nie potwierdzają: (1) niektóre z nich są interpolacjami lub wersetami zniekształconymi (Dz. 20:28; 1 Tym. 3:16; 1 Jana 5:7); (2) niektóre są błędnym tłumaczeniem (Filip.2:5; Jan 1:1, 2); (3) niektóre odnoszą się do Boga i są niewłaściwie stosowane wobec Chrystusa (Rzym. 9:5; 1 Jana 5:20); (4) chociaż niektóre w tym samym kontekście odnoszą się do Ojca, Syna i Ducha, nie mówią o nich jako o trójcy (Mat. 28:19; 1 Kor. 12:4-6; 2 Kor.13:13). W ten sposób antytypiczny Achira odpowiadał i obalał argumenty przytaczane jako dowód na to, że Chrystus jest Bogiem i że Bóg jest trójcą. Nie ma potrzeby przedstawiać obalania przez niego nieśmiertelności duszy i wiecznych mąk, ponieważ nasi czytelnicy dobrze znają te argumenty. Czyniąc to, ofiarował swą czaszę – nauki obalające, skutecznie broniąc swej szafarskiej doktryny.
(59) Ofiarował też swoją łyżkę – wychowywanie w sprawiedliwości, nauki etyczne. Jego szafarska doktryna skutecznie nadawała się do wychowywania w sprawiedliwości, ponieważ Boska miłość jest wspaniałym przykładem danym ludowi Pana do naśladowania. Pozwoliło to antytypicznemu Achirze kłaść nacisk na miłość do Boga, Chrystusa, braci, świata i nieprzyjaciół. Wielka miłość Boga do świętych i grzeszników stała się podstawą wezwań do miłowania braci, świata i nieprzyjaciół. Tłumaczy to też wielkie wysiłki podejmowane przez unitarian, by praktycznie wyrazić swą miłość do bliźnich. Ponieważ przy okazji łyżki