Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 438
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
poprzednich dwóch książąt przedstawiliśmy tego szczegóły, nie będziemy ich teraz dalej rozwijać, gdyż uwagi takie w znacznej mierze byłyby powtórzeniem tych już zaprezentowanych.
(60) Dotychczas rozważyliśmy ofiary dwunastu grup wodzów z utracjuszy koron – po jednej grupie dla każdej z dwunastu denominacji chrześcijaństwa, tak jak są one typicznie przedstawione w 4Moj. 7:1-83. Najpierw podaliśmy szczegóły ich wspólnych ofiar (w. 1-11), a następnie omówiliśmy ich oddzielne ofiary (w. 12-83). Obecnie zamierzamy przeanalizować wersety 84-89. Wersety te podają nam łączne zestawienie ich oddzielnych ofiar. Wyjaśnienie tych wersetów będzie więc w pewnym stopniu streszczeniem wersetów 12-83. Pierwsze zdanie wersetu 84 można by lepiej oddać następująco: „Takie były dary poświęcenia ołtarza”, tzn. że to, co następuje, podaje streszczenie darów poświęcenia, przynoszonych przez dwunastu książąt. Ołtarzem, o którym jest tutaj mowa, jest ołtarz złoty, reprezentujący Kościół jako nowe stworzenia w czasie Wieku Ewangelii, pocieszające, wzmacniające, zachęcające itd. ofiarujących się Kapłanów. Jego namaszczenie jest typem udzielenia przez Boga pocieszającemu, wzmacniającemu, zachęcającemu itd. Kościołowi cech serca i umysłu, uzdalniających go do odpowiedniej służby. Dokończenie takiego namaszczania przed ofiarami książąt reprezentuje myśl, że w każdym z dwunastu ruchów Maluczkiego Stadka, później wypaczanych przez wodzów z utracjuszy koron w dwanaście sekt, bracia z Maluczkiego Stadka w każdym z tych dwunastu ruchów w pełni otrzymali swe namaszczenie, zanim wodzowie z utracjuszy koron wypaczyli odnośny ruch w sektę. I tak na przykład, bracia z Maluczkiego Stadka prowadzeni przez Ulricha Zwingliego rozpoczęli ruch na podstawie szafarskiej doktryny, że Wieczerza Pańska symbolizuje przyswajanie przez nas zasługi Chrystusa wiarą oraz naszą wzajemną społeczność ze sobą. Wszyscy członkowie Maluczkiego Stadka, biorący udział w tym ruchu, otrzymali pełne namaszczenie do dzieła tego ruchu, zanim został on