Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 445
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
Chrystusa (dwa woły) i z powodu włączenia ich do Kościoła (pięć baranów) jako części ofiary za grzech (pięć kozłów), ofiary utracjuszy koron są wypełnieniem ich ślubów poświęcenia (pięć baranków). Fakt, że baranek w ofierze całopalenia oraz w ofierze spokojnej w każdym przypadku liczył jeden rok jest typem dojrzałości utracjuszy koron do ofiarniczego dzieła, jakiego dokonywali. Odwoływaliśmy się już do faktu przynoszenia przez książąt ofiary za grzech jako dowodu, że są oni typem pewnych ofiarników z Wieku Ewangelii, a więc utracjuszy koron z nowych stworzeń. Ta sama myśl wynika z faktu, że przynoszą oni ofiarę całopalenia, ponieważ jedyną ofiarą manifestowaną jako możliwą do przyjęcia przez Jehowę i składaną w czasie Wieku Ewangelii jest ofiara Chrystusa. Ten sam wniosek wypływa także z faktu, że przynosili oni ofiarę spokojną, ponieważ jedynym ofiarniczym przymierzem, zawieranym i wypełnianym w czasie Wieku Ewangelii, jest przymierze klasy Chrystusa. Ta sama myśl wynika z faktu, że szczególne zwierzę w ofierze całopalenia i spokojnej pokazuje ich jako różnych od Jezusa i Kościoła. Znaleźliśmy więc siedem argumentów dowodzących, że w obrazie Wieku Ewangelii książęta reprezentują sekciarskich wodzów z utracjuszy koron:: (1) składali oni ofiarę za grzech; (2) ofiarowali naczynia, których waga w syklach wynosiła 10 lub wielokrotność 10 i których łączna waga w syklach wynosiła 210, natomiast oddzielne wagi i ich połączenia przedstawiają ludzkie istoty doskonałe w sposób poczytany, ludzkie istoty spłodzone z Ducha oraz nowe stworzenia dwoistego umysłu; (3) ofiarowali naczynia złote i srebrne; (4) naczynia te należały do ołtarza złotego; (5) przynosili ofiarę całopalenia; (6) przynosili ofiarę spokojną; (7) w ofiarach całopalenia i spokojnej są oni pokazani przez zwierzę odrębne i różne od zwierząt przedstawiających klasę Chrystusa.