Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 446
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
(67) Wszędzie tam, gdzie w wersetach 87, 88 podawane są dwunastki lub ich wielokrotności, zawierające liczbę 6 w ofiarach przedstawiających ofiarę Chrystusa (12 i 24 woły), nie ma to na celu pokazania jakiejkolwiek niedoskonałości w ofierze naszego Pana. Chodzi o to, że Jego ofiara czyniła możliwymi do przyjęcia dwanaście niedoskonałych ofiar dwunastu grup utracjuszy koron. Wszędzie tam, gdzie w tych wersetach pokazana jest dwunastka lub jej wielokrotności zawierające liczbę 6 (12 baranów i kozłów; 60 baranów i kozłów) w odniesieniu do ofiary Kościoła, nie jest przez to pokazana niedoskonałość ofiary Kościoła, lecz niedoskonałe ofiary dwunastu grup utracjuszy koron, włączone do ofiary Kościoła. Ostatnie zdanie wersetu 88 podkreśla fakt, że ofiary książąt były przynoszone po namaszczeniu ołtarza. Ma to na celu pokazanie, że w antytypie bracia z Maluczkiego Stadka, którzy służyli w dwunastu ruchach wypaczonych przez utracjuszy koron w sekty, w każdym przypadku uzyskali swe pełne namaszczenie, zanim ich odnośne ruchy zostały zamienione w sekty przez utracjuszy koron.
(68) Nasze obecne uwagi są głównie krótkim streszczeniem poprzednich dwunastu rozważań, tak jak streszczenie to jest przedstawione w typie w wersetach 84-88. Służy więc ono głównie jako przegląd rozważań na temat ofiar książąt Wieku Ewangelii. Wierzymy, że odświeży ono naszą pamięć w odniesieniu do poznanych już rzeczy. 4Moj. 7 z pewnością jest znamiennym typicznym proroctwem o wspaniałej serii wydarzeń Wieku Ewangelii, a dla świętych oświeconych Epifanią – także kolejnym dowodem głębi mądrości i uprzedniej wiedzy, jaką Bóg zawarł w Swym Słowie. Ta mądrość i uprzednia wiedza stają się tym bardziej niezwykłe, gdy weźmiemy pod uwagę to, że typy te mają zastosowanie na Epifanię i Tysiąclecie. „O głębokości bogactw – i mądrości, i znajomości Bożej”!
(69) Między opisem ofiar książąt a opisem oczyszczenia i poświęcenia Lewitów Pan przedstawił dwa elementy pokazujące,