Epifaniczny tom 8 – rozdział 7 – str. 457
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – dok.
dobrym słowie i czynie, wzmacniając, równoważąc i doskonaląc ich w tym (1Kor. 1:30; Żyd. 13:20,21).
(79) Kolejną wyłączną funkcją najwyższego kapłana było zapalanie świecznika. Wynika to z 3Moj. 24:2-4 oraz z 4Moj. 8:1-4. Prowadzi nas to do szczególnego rozważenia antytypu 4Moj. 8:1-4. Zapalanie świecznika przez Aarona przedstawia naszego Pana, który po udzieleniu nam niezbędnego oświecenia wprowadza nas w okoliczności, w których mamy sposobności oświecania braci, i przez Swego Ducha, Słowo i opatrzności pobudza nas do udzielania im takiego oświecenia. To, że tylko najwyższy kapłan miał prawo zapalać świecznik jest typem faktu, że tylko nasz Pan może postawić Siebie lub innych w okolicznościach, w których powstają sposobności oświecania braci oraz pobudzania do takiej aktywności. Dowodzi to, jak złe są próby „stawiania” samego siebie jako (rzekomego) oświeciciela braci oraz jak złe są próby „stawiania” i popierania innego jako (rzekomego) oświeciciela braci, jeśli ktokolwiek czyni to bez wyraźnie objawionej woli Pana. Wskazuje to także na zło własnych wysiłków stania się lub pomagania innym w staniu się (rzekomym) oświecicielem braci, jeśli nie wskazuje tego oczywista wola Pana. Najbardziej rażące zło błędu, tak obecnie powszechnego wśród ludu Pana, częściowo jest wynikiem ignorowania prerogatywy naszego Najwyższego Kapłana w tym zakresie. Światło padające przed świecznikiem (między nim a pierwszą zasłoną) jest typem faktu, że jakiekolwiek uznane przez Boga oświecanie braci pochodzi od Kościoła i że udzielane jest ono tylko tym, którzy pokornie, w cichości, chętnie, uczciwie i w świętości poddają się Kościołowi, w jego funkcji ustanowionego przez Boga oświeciciela braci, pod zwierzchnictwem Chrystusa. Taka postawa pokazana jest przez kapłana stojącego przed świecznikiem. To, że po wyjściu spod pierwszej zasłony najpierw dostrzegał światło przedstawia fakt, że pierwszym przywilejem świeżo spłodzonego nowego stworzenia