Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 298
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
W obrazie Wieku Ewangelii Kościół luterański i jego wyznawcy są pokazani w synu Jakuba, Lewim, w związku ze spłodzeniem go przez Jakuba i urodzeniem przez Leę. Ponieważ jednak w obrazie przybytku Lewici zostali wzięci jako święte pokolenie i ponieważ Józef i Beniamin, w związku ze spłodzeniem ich przez Jakuba i urodzeniem przez Rachelę, są kolejno używani jako typ ruchu i członków Maluczkiego Stadka w czasie Żniwa oraz ruchu i członków Wielkiej Kompanii; i ponieważ dwaj synowie Józefa otrzymali oddzielne stanowiska pokoleniowe – w obrazie przybytku musimy traktować luteran, kongregacjonalistów i sekty fanatyczne (nieobecne w obrazie synów Jakuba w trakcie ich spładzania i narodzin) jako antytyp tych trzech pokoleń – dwóch pokoleń potomków Józefa oraz pokolenia Beniamina. Efraim, najważniejszy z tych trzech, przedstawia oczywiście Kościół luterański, zdecydowanie najważniejszy z trzech rozważanych obecnie denominacji. Idea kapłaństwa poświęconych, mająca wpływ na rządzenie się zboru w każdej z tych trzech denominacji, także dowodzi, iż należą one do tego samego obozu. Wyższość Efraima i Manassesa nad Beniaminem skłania nas do wniosku, że przedstawiają oni Kościoły luteran i kongregacjonalny, natomiast niższość Beniamina sugeruje, że jego pokolenie reprezentuje sekty fanatyczne. W ten sposób, dla celów Wieku Ewangelii, harmonizujemy różnicę w antytypie między synami Jakuba przy ich spładzaniu i narodzeniu a pokoleniami wokół przybytku.
(3) W pierwszej części tego rozdziału na temat ofiar książąt Wieku Ewangelii pragniemy omówić ofiary księcia antytypicznego Efraima (4Moj. 7:48-53) – wodzów z utracjuszy koron Kościoła luterańskiego. Ich typem jest Eliszama, syn Ammihuda. Eliszama znaczy Bóg wysłuchuje. Imię to charakteryzuje wodzów z utracjuszy koron Kościoła luterańskiego z tego punktu widzenia, że usprawiedliwienie z łaski Boga przez wiarę w zasługę Chrystusa gwarantuje przychylne wysłuchanie