Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 299
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
przez Boga tych, którzy z żywą, dziecinną ufnością w zasługę Chrystusa, umożliwiającą ich przyjęcie, przychodzą do Boga po przebaczenie grzechów i przypisanie zasługi Chrystusa. Ammihud znaczy mój lud jest majestatem, tj. pełen chwały. Wydaje się to wskazywać na wielkie uznanie, którym – według luterańskich wodzów z utracjuszy koron – Bóg oraz ci będący w harmonii z Nim obdarzają usprawiedliwionych z wiary. Oto główni wodzowie z utracjuszy koron, współdziałający w wypaczaniu w sektę rozpoczętego przez Lutra ruchu Maluczkiego Stadka i utrzymaniu go jako takiej: Jonas, Bugenhagen, Chemnitz, Andreae, Gerhard, Calov, Quenstedt i Hollaz. Chociaż uważamy Lutra za inicjatora z Maluczkiego Stadka, a Melanchtona za jego współpracownika z Maluczkiego Stadka w ruchu Maluczkiego Stadka, który został następnie wypaczony w Kościół luterański, musimy uczciwie przyznać, że – jako części oślepionego antytypicznego Samsona – przyczynili się oni do wypaczenia tego ruchu w denominację luterańską bardziej niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem protestanckich książąt Niemiec.
(4) Doktryną, którą Bóg uczynił szczególną szafarską nauką Kościoła luterańskiego, stosowaną i bronioną przez jego wodzów z utracjuszy koron, jest usprawiedliwienie przez wiarę. Definiując krótko tę doktrynę w jej głównych elementach, moglibyśmy wyrazić ją następująco: usprawiedliwienie z łaski Boga przez wiarę w zasługę Chrystusa. Doktryna ta mieści w sobie kilka elementów: (1) usprawiedliwienie ludzkiej istoty nie dokonuje się przez dobre uczynki – ani według prawa naturalnego, ani Mojżeszowego; używając swych upadłych zdolności, sprawiedliwie potępiony i niedoskonały człowiek nie może bowiem postępować bezgrzesznie i doskonale – ani zgodnie z prawem naturalnym, ani Mojżeszowym, a więc przez swe własne uczynki nie może spełnić wymogów sprawiedliwości (Rzym. 1:16-3:20; Gal. 2:16,21; 3:10-12); (2) Bóg w łasce – niezasłużonej