Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 318
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
(17) Gdy papiści argumentowali, że usprawiedliwienie oznacza uczynienie kogoś dobrym i że dokonuje się przez dobre uczynki, antytypiczny Eliszama odpowiadał, że w tej sprawie słowo usprawiedliwienie sugeruje scenę w sądzie i jest używane w znaczeniu sądowym, a więc oznacza ogłoszenie, poczytanie za dobrego, a nie uczynienie dobrym (Przyp. 17:15; 2 Moj. 23:7; 5Moj. 25:1; Izaj. 5:23; Rzym. 4:3-8,11,22-24). Gdy papiści dowodzili, że przez uczynki Zakonu, przez które nikt nie jest usprawiedliwiony, św. Paweł miał na myśli prawo ceremonialne w odróżnieniu od dziesięciu przykazań, antytypiczny Eliszama odpowiadał, że prawo ceremonialne w jego ofiarach typicznie usprawiedliwiało, a nie potępiało. Dowodził ponadto, że gdy św. Paweł wykazywał, że przez uczynki Zakonu człowiek nie może być usprawiedliwiony, miał na myśli prawo moralne – prawo miłości – przedstawione w dziesięciu przykazaniach (Rzym. 7:5-8; 3:10-20; przykłady przytoczonych tutaj uczynków podlegają dziesięciu przykazaniom, a nie prawu ceremonialnemu). Gdy papiści argumentowali, że samą istotą dobrych uczynków jest usprawiedliwienie, antytypiczny Eliszama odpowiadał: (1) że religijne uczynki pogan – rzekome dobre uczynki – pobudzają gniew Boga i nie prowadzą do usprawiedliwienia ich przez Niego, lecz do potępienia (Rzym. 1:19-25,32); (2) że tak zwane ludzkie dobre uczynki nominalnego ludu Bożego nie prowadzą do usprawiedliwienia, lecz dezaprobaty ze strony Boga (Mat. 15:9; Izaj. 1:12); (3) że życie nieusprawiedliwionych zgodne z prawem natury nie usprawiedliwia przed Bogiem, ponieważ jest niedoskonałe (Rzym. 2:14,15; 3:9,19); oraz (4) że najlepsze wysiłki ludzi pod zakonem nie zdołały ich usprawiedliwić (Mat. 5:20; Dz.Ap. 13:39; Rzym 3:19,20; Gal. 3:10-12). Gdy papiści twierdzili, że Bóg nie dałby Zakonu jako środka uzyskania życia, gdyby człowiek nie był w stanie go zachować, antytypiczny Eliszama odpowiadał, że sam Bóg powiedział, że niedoskonały człowiek nie może zachować doskonałego prawa i uzyskać przez nie życia (Rzym. 3:19,20; 8:6-8; Gal. 3:10-12,21; Dz.Ap. 13:19), ponieważ doskonałe prawo jest pełną miarą zdolności doskonałego człowieka,