Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 321
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
zrozpaczonego, a wierzącego grzesznika. Stosował ją do pobudzania samokontroli w pokusach oraz cierpliwości wśród przeszkód w dobrym postępowaniu. Czynił ją podstawą zachęcania do poświęcenia. Głosił ją w celu wzmocnienia chwiejnych i słabych. Ukazywał ją jako źródło pokoju z Bogiem oraz jako pokój wiary. Przedstawiał ją jako źródło i pobudkę do radości. Opierał na niej napominanie do przebaczania równie chętnie, jak przebacza Bóg. Używał jej do pobudzania rodziców do większej życzliwości i nieskwapliwości w stosunku do swych dzieci, szczególnie do tych krnąbrnych, jak również do zachęcania pracujących nad zbawieniem innych do większego współczucia. Czynił z niej podstawę częstego zachęcania do nieskwapliwości i wyrozumiałości. Była ona przez niego wykorzystywana do wpływania na ludzi w kierunku większej miłości do grzeszników jako tych, których Bóg miłuje i za których umarł Chrystus, a tym samym do większych wysiłków ewangelizacyjnych. Fakt, iż oznacza ona niezdolność człowieka do uczynienia siebie godnym przyjęcia przez Boga był wykorzystywany przez antytypicznego Eliszamę do pobudzania jego słuchaczy do pokory. Używał jej, jako objawiającej szczodrość Boga, w formie zachęty do większej szczodrości wobec innych. Stosował ją jako zachętę do praktykowania sprawiedliwości, ponieważ czyni ona człowieka bliższym sprawiedliwości, jaka została mu przypisana. Wykorzystywał ją do pobudzania do odwagi w stosunku do ludzi, ponieważ cieszący się usprawiedliwieniem z wiary pokładają całą ufność w Bogu. Stosował ją do dodawania odwagi w obliczu śmierci, ponieważ zasługa Chrystusa w słusznym czasie uwolni ich ze stanu śmierci. Używał jej do pobudzania miłości do braci, podobnie pobłogosławionych usprawiedliwieniem. Wykorzystywał ją do wzbudzania nienawiści do grzechu, ponieważ był on przyczyną śmierci Pana, którego łaska tak wielce błogosławi. W ten sposób stosował on tę doktrynę jako skuteczne wychowanie w sprawiedliwości.
(20) Doktryna ta dała Kościołowi luterańskiemu odpowiednie dla niego główne miejsce w obozie po zachodniej stronie