Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 327
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
Tych pięć faktów – (1) wybieranie przez zbory swych starszych i diakonów, (2) prowadzenie spraw interesowych, (3) wymierzanie kar, (4) przyjmowanie do społeczności oraz (5) wysyłanie misjonarzy, wszystko przy aprobacie Pana i Apostołów – dowodzi, że pod zwierzchnictwem Pana każdy zbór jest zarządcą swych własnych spraw. Doktrynę tę potwierdza też nauka o kapłaństwie poświęconych wierzących (1Piotra 2:5,9), która oznacza równe kapłańskie prawa poszczególnych członków zboru i związane z tym prawo decydowania o wspólnych sprawach przez jednomyślność lub większość, tj. zasadę kongregacjonalną. Ta doktryna jest prawdziwa także dlatego, że lepiej niż jakakolwiek inna metoda rządzenia się zboru prowadzi ona do uznanego przez Boga rozwijania Chrystusowych cech, wymaganych od ludu Pana w jego wzajemnych relacjach (Rzym. 8:29; 12:2-8). Tak więc każdy zbór z Boskiego nadania jest demokracją w swym rządzeniu się, oddającą równe zborowe prawa wszystkim swym członkom, co jest całkowicie zgodne z różnicami w talentach, osiągnięciach, funkcjach itp., posiadanych przez różnych członków w zborze, tak jak demokracja Ameryki jest zgodna z różnorodnością talentów, osiągnięć, funkcji itp. wśród amerykańskich obywateli, którzy – przynajmniej teoretycznie – w obliczu prawa mają równe przywileje. Na podstawie kapłaństwa swych poświęconych członków Kościół kongregacjonalny opowiada się właśnie za tym teoretycznym i praktycznym uznaniem równych praw członków zboru w rządzeniu się zboru. Z tego powodu jego stanowisko znajduje się po zachodniej stronie antytypicznego Przybytku – reprezentuje on Sprawiedliwość jako swą główną doktrynalną ideę.
(26) Bratem z Maluczkiego Stadka, przez którego Pan przywrócił prawdę na temat tego, że każdy zbór pod zwierzchnictwem Chrystusa jest zarządcą swych własnych spraw, całkowicie niezależnym od zewnętrznych osób,