Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 329
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
wraz z kilkoma pokrewnymi duszami, takiego zboru w Norwich. Przedstawił swe poglądy w sposób, w jaki powyżej podaliśmy nauki Biblii na temat władz rządzenia się zboru. Mając na myśli wzajemną pomoc ze strony braci, popełnił błąd wprowadzając zwyczaj organizowania regularnych zebrań zborowych, w których członkowie wzajemnie krytykowali swoje wady; zwyczaj ten bardzo zaszkodził wszystkim zainteresowanym. Gdyby wprowadził zebrania świadectw, osiągnąłby przeciwny rezultat.
(27) Taka koncepcja rządzenia się zboru oznaczała naturalnie oddzielenie się od Kościoła państwowego. Na angielskim tronie zasiadała wówczas Elżbieta. Jak zauważyliśmy powyżej, w ramach prawa krajowego nie wymagała ona jednolitości wierzeń i nauk, ale wymagała jednolitości członkostwa i kultu kościelnego, wymuszanej karami świeckimi. Prawo to doprowadziło do prześladowania Br. Browne’a i jego towarzyszy, którzy oddzielili się od Kościoła państwowego i nie używali Powszechnego Modlitewnika, który był i jest używany w Kościele episkopalnym. Browne odbywał kary w co najmniej 32 więzieniach, a w niektórych w południe nie widział swej ręki trzymanej na wysokości twarzy. Prześladowania te zmusiły mały kościół do gremialnej emigracji do Holandii, gdzie osiedli w Middelbergu. Mieli tutaj wolność wiary i praktyki, jeśli chodzi o państwo, i przez pewien czas wszystko dobrze się działo. Browne napisał tutaj kilka traktatów, głęboko wyjaśniając i udowadniając swą doktrynę na temat demokracji kościoła pod Chrystusem jako Głową. Presja ciężkich czasów i zebrania wzajemnej krytyki wkrótce rozbiły tę kongregację. Browne zrezygnował z pastoratu i z garstką zwolenników w roku 1583 powrócił, przez Szkocję, do Anglii. Wkrótce potem Browne zniszczył swój wpływ prawdy i sprzeniewierzył się swemu ruchowi, ponownie przyłączając się do Kościoła episkopalnego, co uczynił bez episkopalnych święceń i bez wyrzekania się swych zasad, na co w jakiś sposób pozwoliły mu wpływy