Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 335
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
wszystkich poświęconych i zastąpili ją doktryną o klerze, quasi klerze [diakonach oraz osobach piastujących wiele nowo utworzonych urzędów] i laikacie. Chcieli przez to powiedzieć i oszukać braci, że tylko członkowie kleru są kapłanami, członkowie quasi kleru – Lewitami, a laikat – antytypicznymi Izraelitami, różnymi od antytypicznych Kapłanów i Lewitów. By uciszyć sprzeciwy mniej lub bardziej wybitnych braci z drugiego szeregu, nazwali „Lewitami” diakonów i całe mnóstwo osób piastujących wiele drugorzędnych urzędów, jakie utworzyli, fałszując w ten sposób prawdziwych antytypicznych Kapłanów, Lewitów i Izraelitów. Doprowadziło to do wyniesienia kleru do pozycji władzy i wpływów, do częściowego wyniesienia quasi kleru nad laikat oraz częściowego zdegradowania quasi kleru poniżej kleru, jak również do całkowitego zdegradowania laikatu poniżej kleru i quasi kleru. Jeszcze raz podkreślamy, że ten błędny rozwój nie był wszędzie równoczesny ani jednakowy. W niektórych miejscach był bardziej zaawansowany niż w innych. Chociaż zaczął się w drugiej połowie II wieku, nie był powszechny ani nigdzie nie dobiegł końca przed połową III wieku, tj. kiedy zaczęło występować zjawisko biskupów diecezjalnych, jako różnych od biskupów zborowych.
(32) Prowadzi to nas do bardzo krótkiego omówienia kolejnego błędnego rozwoju: wprowadzenia zborów do unii w postaci zewnętrznego ciała, najpierw w rejonach, potem w prowincjach, następnie w pluro-prowincjach – prefekturach rzymskiego imperium, co ostatecznie skończyło się zewnętrznie zorganizowanym Kościołem katolickim, ogólnoświatowym i podległym papieżowi. Punktem wyjścia dla tego błędu była wzajemna potrzeba pomocy ze strony różnych zborów pod presją trudności doktrynalnych i praktycznych. Takie trudności doktrynalne i praktyczne skłoniły na przykład zbór w Antiochii do wysłania delegatów do Jerozolimy, by naradzili się na ten temat z Apostołami, starszymi i innymi braćmi