Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 343
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
stulecie w kongregacjonalizmie nowej Anglii przez Goodwina, Cottona, Hookera, Davenporta, Mathersów itd. Ten kwas prezbiterianizmu został jednak wyrzucony przez Johna Wise’a z Ipswitch, Mass. (1652-1725) oraz Nathaniela Emmonsa z Franklin, Mass. (1745-1840), którzy z nieodpartą logiką biblijnie bronili słuszności zasady czystego kongregacjonalizmu, jak ją powyżej przedstawiliśmy. Jako jednego z najzdolniejszych i czołowych orędowników późniejszego kongregacjonalizmu, w formie nauczanej przez Browne’a, można przytoczyć Henry’ego Martyna Dextera z Bostonu (1821-1890). Są to główni wodzowie utracjusze koron Kościoła kongregacjonalnego, wszyscy pokazani w typie przez Gamliela, syna Pedasura. Obecnie krótko omówimy jego ofiary w postaci antytypicznej misy, czaszy i łyżki, zauważając, że w ostatnich 75 latach wypaczyli oni niektóre ze swych zasad, np. tworząc kongregacje w formie luźnej organizacji denominacyjnej, z denominacyjnymi urzędnikami i wyznaniem wiary.
(41) Ofiarując swoją misę, antytypiczny Gamliel musiał wykazać, w jaki sposób doktryna o demokracji zboru w jego autonomii i niezależności, pod zwierzchnictwem Chrystusa, od wszelkich zewnętrznych osób, zborów i organizacji kościelnych, naprawia niewłaściwe postępowanie i złe cechy. Z pewnością gani ona i naprawia sięganie po władzę, ponieważ przerywa takie praktyki zawsze wtedy, gdy występują one u starszego zboru. Karci i naprawia niewłaściwe postępowanie biskupów, którzy panują nad zborami i ich sługami. Strofuje i naprawia niewłaściwe postępowanie metropolity, który panuje nad biskupami, starszymi i zborami. Gani i naprawia je zawsze wtedy, gdy patriarcha lub kardynał panuje nad metropolitami, biskupami, starszymi i zborami. Karci i naprawia papieża w jego panowaniu nad urzędnikami świeckimi i religijnymi, osobami prywatnymi i organizacjami. Pycha i ambicja sięgających po władzę zawsze spotykają się z jej strony z naganą i naprawianiem. Stanowczo protestuje ona i naprawia grzechy