Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 345
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
która korzysta ze swej autonomii i która cieszy się niezależnością od wszelkich zewnętrznych osób, zborów oraz kościelnych organizacji i przywódców, tj. ofiarował antytypiczną czaszę. Na zarzut, że zborowi nie można bezpiecznie powierzyć takich władz, odpowiadał, że pod zwierzchnictwem Chrystusa jest to możliwe i pod tym zwierzchnictwem ostatecznie zawsze przynosi dobre rezultaty, zgodnie z planem Pana lepsze od tych, jakie można by osiągnąć w inny sposób. Na zarzut, że samorządzenie się zboru (eklezjastycyzm) pozbawia go służby zdolniejszych, bardziej doświadczonych i skutecznych ludzi, osiągalnych przy zarządzaniu zborem w sposób prezbiteriański, episkopalny, patriarchalny lub papieski, odpowiadał, że zbór może się bez nich obyć, o ile zajmuje się danym mu przez Boga dziełem, i że takie rządzenie zborem w mniejszym lub większym stopniu zawsze odprowadza zbory od danego im przez Boga zadania i dlatego należy z niego zrezygnować. Na zarzut, że taki ustrój zborowy sprzyja porządkowi i skuteczności, antytypiczny Gamliel odpowiadał, że porządek i skuteczność, którym on sprzyja, pochodzi od diabła, świata i ciała, osłabiając porządek i skuteczność zaleconą przez Boga. Na zarzut prezbiterian, że biblijnym ideałem rządzenia się zboru nie jest demokracja kongregacjonalna, w autonomii i niezależności, lecz wybrana przez zbór arystokracja, składająca się ze starszych, lokalnych i synodalnych, odpowiadał, że Pismo Święte uczy, iż zbory apostolskie wybierały swych wszystkich sług, prowadziły swe sprawy interesowe, stosowały swoją karność, usuwały niepokutujących, przyjmowały ich ponownie po okazaniu pokuty i prowadziły pracę ewangelizacyjną. Żadna arystokracja starszych nie kierowała więc zborami, lecz panowała w nich demokracja, działająca pod zwierzchnictwem Chrystusa w autonomii i niezależności. Co do starszych synodalnych odpowiadał on, że zbory apostolskie także ich nie znały, tak jak nie znały łączenia zborów, wynikającego z synodów