Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 346
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
i starszych synodalnych. Na argument prezbiterian, że ich arystokracja jest w Biblii określana takimi nazwami, które sugerują arystokrację [proistamenoi – ci, którzy prowadzą, przewodniczący zebrań interesowych, błędnie przetłumaczone jako przełożeni, Rzym. 12:8; 1Tes. 5:12; hegoumenoi – przywódcy, Żyd. 13:7, 17, 24; presbyteroi – starsi, Dz.Ap. 20:17; episcopoi – nadzorcy, Dz. 20:28; poimainein – paść, tzn. owce Boga, Dz.Ap. 20:28, 29; 1Piotra 5:2], odpowiadał, że tacy urzędnicy są całkowicie zgodni z demokracją zboru, korzystającego z autonomii i niezależności, pod warunkiem, że pozostają takimi, jakimi Bóg ich przewidział – sługami, a nie panami nad dziedzictwem Boga (1Piotra 5:1-3).
(43) Na argument episkopalian, że taka demokracja zborowa, autonomia i niezależność jest niewłaściwa, ponieważ przeczy doktrynie o apostolskiej sukcesji biskupów, antytypiczny Gamliel odpowiadał: (1) że wiążąc Boskie doktryny i praktyki Wieku Ewangelii dla zborów i rozwiązując ich z wszystkich innych, Apostołowie nie panowali nad nimi, lecz bez jakiegokolwiek wtrącania się uznawali wybieranie przez nich własnych urzędników, prowadzenie własnych spraw interesowych, stosowanie własnej karności, usuwanie osób niepokutujących, ponowne przyjmowanie pokutujących oraz wysyłanie własnych misjonarzy; (2) biskupi nie są w stanie historycznie wyprowadzić swej sukcesji od Apostołów; (3) doktryna o apostolskiej sukcesji jest błędem, ponieważ nie tylko nie posiada najmniejszej podstawy w Piśmie Świętym, lecz jest w nim wyraźnie potępiona (Obj. 2:2; 21:14); (4) w roku 251 Cyprian jako pierwszy przedstawił doktrynę o apostolskiej sukcesji biskupów. Na ich twierdzenie, że jako władca zarówno prezbiterów, jak i zboru, biskup jest pod zwierzchnictwem Pana prawdziwą głową zboru, antytypiczny Gamliel odpowiadał, że nazwy biskup (episcopos) i starszy (presbyteros) są w Biblii używane zamiennie