Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 363
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
Beniamina. Wada ta nie przeszkadzała jednak bardzo ofiarowaniu przez nich misy, czaszy i łyżki, ponieważ naprawianie grzechów (misa Abidana), obrona religii serca opartej na miłości obowiązkowej (czasza Abidana) oraz wychowywanie w sprawiedliwości (łyżka Abidana) – nie wymagają zbyt dużej wiedzy. Przy pomocy mniej lub bardziej niewykształconych członków (Penn, Pennington i Irving, ich najbardziej oczytani ludzie, byli tylko częściowo wykształceni) antytypiczny Abidan mógł jednak ofiarować swą misę, czaszę i łyżkę.
(62) Widzimy więc, że dobrze ofiarował swą misę. Jego kazania i pisma są przepełnione naprawianiem złego postępowania. Naprawiał każde bałwochwalcze uczucie i obiekt, któremu grzeszne serce skłonne jest służyć zamiast Bogu – samemu sobie, światu, pozycji społecznej, stanowisku, popularności, bezpieczeństwu, wygodzie, życiu, zdrowiu, gniewowi, złości, posiadłościom, hipokryzji, żołądkowi, płci przeciwnej, pracy, urzędowi, mężowi, żonie, rodzicom, dzieciom, przyjaciołom, domowi, krajowi, społeczeństwu, zwierzchnikom, przyjemnościom, wystawności itp. itd. Ganił i naprawiał je jako niesprawiedliwość wobec Boga dowodzącą, że Bóg nie jest miłowany w najwyższym stopniu. Atakował i naprawiał wszelkie lekceważące, fałszywe i bluźniercze używanie Boskiej osoby, charakteru, słowa i dzieł. Niewiara i niereligijność znajdowały u niego naprawę swej bezbożności. Formalizm rytualizmu – czy to episkopalny, czy katolicki – spotykał się z jego naganą i naprawą. Zaniedbywanie owiec i baranków Chrystusa przez najemnych pasterzy ściągały jego naganę i naprawę. Zawsze był gotowy do naprawy purytańskiego legalizmu, który sprowadzał religię jedynie do zewnętrznych form. Scholastyczny doktrynalizm był pokazywany przez niego jako niewiele lepszy od ludzkiej filozofii, którą należy odrzucić. W nie mniejszym stopniu chłostał racjonalistyczne ustępstwa, jakie latitudynarianie [zwolennicy poglądu o dowolności myśli i sposobu postępowania, bez ograniczania narzuconymi normami – przypis tł.] czynili w kierunku niedowiarstwa. Agnostycyzm i deizm poczuły żądło jego ganienia i wezwanie do naprawy.