Epifaniczny tom 8 – rozdział 6 – str. 367
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
w wojnach, biednych i zniewolonych. Popierał sprawiedliwe traktowanie, uczciwość i prawdomówność, w przeciwieństwie do podstępu, okradania i oszukiwania bliźniego. Wykazywał błogosławieństwo z samokontroli i cierpliwości w myślach, motywach, słowach i czynach. Głosił i praktykował stosowanie sprawiedliwości, nawet jeśli prowadziło to do utraty wolności, i odnosił w tym takie sukcesy, że sprawił, iż słowo kwakra było równie wartościowe jak kaucja. Można to zauważyć na podstawie faktu, że przy przenoszeniu ich z jednego więzienia do innego na podstawie ich obietnicy, że tam się udadzą, często puszczano ich samych, bez potrzeby konwojowania ich przez strażnika. Antytypiczny Abidan wywarł na członków sekt fanatycznych tak wielki wpływ w praktykowaniu tych zalet, że do dzisiejszego dnia są oni uważani za ludzi bojących się Boga i kochających człowieka, na których można polegać, że wypełnią wymogi sprawiedliwości wobec Boga i człowieka. W ten sposób antytypiczny Abidan nie tylko ofiarował łyżkę z wonnym kadzidłem, lecz okazał się owocny w dążeniu do praktykowania wszystkich zalet.
(67) Ten rozdział kończy rozważanie przez nas ofiar książąt Wieku Ewangelii po antytypicznej zachodniej stronie Przybytku. Szafarskie doktryny wszystkich trzech dowodzą, że obóz po zachodniej stronie przybytku jest typem tych denominacji, które opowiadają się za zasadą sprawiedliwości, jako jednym z przymiotów Boga. Pojęcie sprawiedliwości tkwi bowiem u podstaw doktryny usprawiedliwienia przez wiarę, szafarskiej doktryny Kościoła luterańskiego; doktryny o zborze jako, z ludzkiego punktu widzenia, zarządcy w swoim gronie jako zgromadzeniu braci, w którym każdemu przyznaje się równe (sprawiedliwe) prawa, szafarskiej doktryny Kościoła kongregacjonalnego; oraz doktryny, że prawdziwa religia to płynąca z serca miłość – najwyższa do Boga, a do bliźniego – jak do samego siebie (miłość obowiązkowa, sprawiedliwość), szafarskiej doktryny sekt fanatycznych. Mamy więc kolejne potwierdzenie prawidłowości naszego rozumienia dwunastu pokoleń wokół przybytku, jako typu dwunastu denominacji chrześcijaństwa wokół prawdziwego Kościoła. Sztandar obozu po stronie wschodniej przedstawia moc, po stronie południowej – mądrość, a po stronie zachodniej – sprawiedliwość.