Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 230
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
domowego dzieciobójstwo, a także porzucanie na pastwę losu osób starszych oraz słabych i kalekich niemowląt; usuwały zwyczaj traktowania żon jak niewolników, a niewolników – jak zwierząt; porzucano tyranię rodzicielską; zmniejszał się wyzysk biednych, a ich cierpienia były łagodzone; reformowano krwiożerczość motłochu; zaprzestawano okrutnych zbrodni na arenach; odstępowano od okrutnych i wyszukanych tortur; znacznie ograniczano występki społeczne; zajęto się nieuczciwością w interesach; usuwano antagonizmy; zaniechano sporów; wyraźnie ograniczono rozpustę; w dużym stopniu zmniejszono brak szacunku dla ludzkiego życia; złagodzono okrucieństwo w stosunku do nieszczęśliwych; zmniejszono zakres ubóstwa; w znacznym stopniu zaniechano używania przekleństw; wielce ukrócono niewierność małżeńską; postawiono tamę oszczercom i fałszywym świadkom; znacznie zmniejszyło się ograbianie i oszukiwanie bliźniego w interesach. Doktryna o urzędzie Chrystusa była więc przedstawiana w taki sposób, by naprawiać wiele przejawów niewłaściwego postępowania. W ten sposób antytypiczny Elisur ofiarował swoją misę, i to bardzo skutecznie.
(6) Ofiarował on też czaszę – nauki obalające. Liczne i różnorodne były ataki szatana, przeprowadzane przez jego sług na urzędowe dzieło naszego Pana w Jego działalności przedludzkiej, ludzkiej i poludzkiej. Odpierając niektóre z tych ataków, antytypiczny Elisur popadał niekiedy w przeciwną krańcowość i nauczał błędów. W ten sposób stworzył doktryny o trójcy i Bogu-człowieku. Niemniej jednak bronił urzędowego dzieła naszego Pana, w jego trzech aspektach, przed licznymi i różnymi atakami. Warto zwrócić uwagę na te ataki oraz sposób obalania ich przez antytypicznego Elisura. Około roku 170 miała miejsce pierwsza zdecydowana opozycja wobec przedludzkiego urzędu naszego Pana jako szczególnego Przedstawiciela Ojca w stwarzaniu, pochodząca od sekty zwanej alogianami – przeciwnikami doktryny o Logosie. Zaprzeczali