Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 236
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
wychowujących w sprawiedliwości, wypływających z biblijnych nauk na temat przedludzkiego, ludzkiego i poludzkiego urzędu Chrystusa. W ten sposób antytypiczny Elisur ofiarował antytypiczną złotą łyżkę, pełną wonnego kadzidła.
(14) Zakończyliśmy już omawianie typu i antytypu ofiar czwartego księcia. Doktryna, w związku z którą antytypiczny Elisur ofiarował nauki naprawiające, obalające i etyczne, jest najbogatsza z czterech doktryn czterech książąt, których ofiary na Wiek Ewangelii dotychczas rozważyliśmy. Urząd Chrystusa jako szczególnego Przedstawiciela Jehowy jest bowiem jedną z najbogatszych doktryn całej Biblii. Boska mądrość znajduje w niej jeden z najwyższych jej przejawów. Nic dziwnego, że antytypiczne pokolenie, które otrzymało tę doktrynę jako swą szafarską naukę, jest umieszczone po tej stronie antytypicznego Przybytku, która przedstawia Boską mądrość. Wypełniając typ 4Moj. 7:30-35, antytypiczny Elisur był nieświadomym świadkiem Boskiej Księgi, ponieważ jego działania są wypełnieniem proroctwa, podanego w typicznej formie w 4Moj. 7:30-35.
(15) Następną grupą wodzów z utracjuszy koron, jaka jest nam przedstawiana przez typ (4Moj. 7:36-41), są ci, którzy wypaczyli w Kościół rzymskokatolicki ruch Maluczkiego Stadka oparty na prawdzie, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości (całości) jest szafarzem prawdy, by chronić ją od błędu i ataków błądzicieli oraz udzielać jej dla błogosławieństwa tych, którzy na nią reagują. Inicjatorem tego ruchu Maluczkiego Stadka był Ireneusz, uczeń Polikarpa, który z kolei był uczniem Apostoła Jana. Ireneusz urodził się między rokiem 115 i 125 w Smyrnie lub niedaleko Smyrny w Azji Mniejszej, gdzie został zdolnym uczniem Polikarpa, od którego przyswoił sobie bogaty zasób prawdy oraz ducha prawdy, a także pewne opisy życia św. Jana, nieprzedstawione w Piśmie Świętym. Później został wysłany jako misjonarz ze Smyrny do Galii (obecnie Francja) i przydzielony do Lyonu i Vienne, gdzie najpierw został prezbiterem, a następnie (w roku 178) – biskupem. Wytrwale i skutecznie