Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 240
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
usprawiedliwienie nie zostało ożywione, tzn. do osób niepoświęconych (Obj. 3:18). Wszystkie te wersety dowodzą, że tak jak Bóg nazywał Swym wybranym ludem zarówno Izrael nominalny, jak i prawdziwy, tak Swym Kościołem nazywa duchowy Izrael nominalny i prawdziwy.
(19) Do roku 1878 Bóg zawsze używał kościoła nominalnego jako szafarza prawdy, gdy została mu ona już podana (Obj. 3:10). Chociaż przez Apostołów i szczególnych rzeczników w osobach drugorzędnych proroków zawsze podawał pokarm na czasie najpierw kościołowi nominalnemu, prawda stawała się szafarstwem wszystkich wyznaniowych chrześcijan w takim stopniu, że mogli ją oni otrzymać, tj. szafarstwem całego jednego nominalnego kościoła. Szafarstwo to oznaczało, (1) że kościół jako kustosz prawdy powinien zachowywać i bronić ją przed błędem, a (2) jako administrator prawdy powinien jej nauczać i głosić w celu błogosławienia tych, którzy będą na nią reagować. Nie zapominajmy o tym, że to szafarstwo prawdy było udzielane kościołowi nominalnemu, czego jednoznacznie dowodzi siedem listów do siedmiu kościołów. Według Obj. 1-3 kościół nominalny, mieszczący w sobie Kościół prawdziwy, w każdym okresie Kościoła jest antytypicznym świecznikiem. W tej kwestii wielu ulega błędnemu wrażeniu, że terminy nominalny oraz prawdziwy wzajemnie się wykluczają. Tak nie jest, ponieważ Kościół prawdziwy był częścią kościoła nominalnego. Jest on dla kościoła nominalnego tym, czym piasta jest dla koła – jest najważniejszą częścią kościoła nominalnego. Kościół nominalny składa się bowiem ze wszystkich tych, którzy przyznają się do Chrystusa – zarówno z tych, którzy rzeczywiście należą do Niego, jak i tych, którzy tak naprawdę nie są Jego, chociaż twierdzą, że do Niego należą, tzn. składa się z Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii, usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych wyznawców Chrystusa. Tak więc myśli przedstawione w poprzednim i tym akapicie pozwalają nam zrozumieć, w jaki sposób Ireneusz, niestrudzenie uczący, że jest tylko jeden katolicki – cały – kościół, tzn. kościół