Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 243
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
(22) W kościele, który tak jak Kościół rzymskokatolicki trwa od tak wielu stuleci, będzie oczywiście spora liczba wodzów z utracjuszy koron, którzy stanowią antytyp Szelumiela (pokój Boży), syna Suriszaddaja (moja skała jest wszechpotężna), księcia Symeona. W początkowych latach było wśród nich szczególnie dwóch wodzów z utracjuszy koron, którzy mieli wielki wpływ na zamienienie w sektę rzymskokatolicką ruchu Maluczkiego Stadka, zainicjowanego przez Ireneusza wokół kwestii zachowania jednego Kościoła katolickim, jako szafarza i administratora Boskiej prawdy. Byli nimi Cyprian z Kartaginy i Augustyn z Hippony, a więc obydwaj pochodzili z Afryki Prokonsularnej, obecnie zwanej Tunezją, na wschód od Algierii, wówczas w skrócie zwanej Afryką. Obaj uczynili wiele w rozwijaniu rzymskokatolicyzmu pod kątem apostolskiej sukcesji biskupów i obaj w wielu swych głównych stanowiskach zostali odrzuceni przez późniejsze papiestwo, które mimo to na zewnątrz okazuje najwyższe uznanie dla nich, jako wielkich świateł. Ci dwaj mężowie uczynili jednak wiele, by dowieść słuszności i stosować w celu naprawy i wychowywania w sprawiedliwości prawdę podaną przez Ireneusza, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości jest szafarzem i administratorem prawdy. W doktrynę tę włączyli oni błędy o apostolskiej sukcesji oraz o jedynym Kościele, opartym w swej jedności na swych biskupach. Cyprian pochodził ze znanej pogańskiej rodziny mieszkającej w Kartaginie i początkowo był nauczycielem retoryki; w roku 245 nawrócił się na chrześcijaństwo, krótko potem został prezbiterem, a w roku 248 – biskupem Kartaginy. W roku 250 musiał uciekać przed prześladowaniami Decjusza na pustynię, skąd korespondencyjnie pełnił urząd wobec swego kościoła. Okoliczności jego czasów i sytuacja jego kościoła doprowadziły go do rozwinięcia doktryny o apostolskiej sukcesji biskupów oraz o jedności Kościoła, jako opartej na biskupach. Jest więc on ojcem doktryny episkopalnej oraz systemu rządów kościoła. Schizma Felicissimusa z Kartaginy oraz Nowacjana w Rzymie