Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 244
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
pobudziła go do częstego pisania na temat prawdy, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości jest szafarzem i administratorem Boskiej prawdy. Zmarł męczeńską śmiercią przez ścięcie w Kartaginie, w roku 258. Tak przeciwstawiał się rzymskiemu biskupowi, że został przez niego wyłączony, a nawet umarł w tym stanie, co nie przeszkadza pozostawać mu rzymskokatolickim świętym.
(23) Augustyn niewątpliwie był największym i najzdolniejszym z ojców Kościoła. Urodził się w roku 354 w Tagaście, w Numidii [obecnie Souk Ahras, Algieria – przypis tł.]. Jego matką była pobożna Monika, klasyczny przykład pobożnych matek krnąbrnych synów, które modlitwami doprowadzają ich do nawrócenia. Bardzo wielu zdolnych ludzi poza Kościołem rzymskokatolickim uważa go za posiadacza największych zdolności intelektualnych wśród upadłych członków ludzkiej rodziny. W trakcie zgłębiania wiedzy w szkołach swoich czasów zakosztował głębin nieprawości. Później został nauczycielem świeckich przedmiotów. Po zmiennej karierze nawrócił się około roku 385 w Mediolanie (Włochy), a w roku 388 powrócił do Afryki. W roku 391 został prezbiterem w Hipponie (Afryka), w roku 396 tamtejszym biskupem i przez 34 lata działał jako wyrocznia całego zachodniego Kościoła, umierając w roku 430. Prowadził trzy doniosłe i przewlekłe spory: (1) przeciwko manichejczykom, (2) przeciwko donatystom oraz (3) przeciwko pelagianom, a do tego wiele mniej istotnych. Szczególnie w sporze z donatystami dokonał najbardziej skutecznego dzieła ze wszystkich członków antytypicznego Szelumiela, broniąc prawdy, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości jest szafarzem i administratorem Boskiej prawdy, tj, ofiarował misę, czaszę i łyżkę antytypicznego Szelumiela. Spór ten trwał przez 11 lat (400-411) i zakończył się dość pomyślnie na konferencji zorganizowanej przez 287 donatystów i 279 katolickich biskupów w Kartaginie. Głównym rzecznikiem katolików był Augustyn,