Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 246
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
pisma do najbardziej wpływowych biskupów chrześcijańskiego świata, szukając ich poparcia. W ten sposób Cyprian – który miał w Kartaginie problem ze schizmą Felicissimusa, w której schizmatycy popadli w krańcowość przeciwną do Nowacjana, tj. opowiadali się za przyjmowaniem tych, którzy pobłądzili, bez zwracania jakiejkolwiek uwagi na to, że wyrzekli się Chrystusa – stał się adresatem listów od Korneliusza i Nowacjana. Z dwóch powodów Cyprian wziął stronę Korneliusza: (1) prezbiterzy i laikat powinni być posłuszni Korneliuszowi jako biskupowi apostolskiemu (?) oraz (2) zgadzał się on z poglądami Korneliusza, przeciwnymi poglądom Nowacjana. Skłoniło to Cypriana (potępiającego ten podział) do pisania na temat prawdy podanej przez Ireneusza, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości jest szafarzem i administratorem prawdy. Do tej prawdy dołączył on błąd o apostolskiej sukcesji biskupów jako zasady dowodzącej, że odłączenie się od biskupa oznacza znalezienie się poza jedynym Kościołem, ponieważ według doktryny o apostolskiej sukcesji ten jeden Kościół opiera się na biskupach, jako ośrodku jego jedności. Pomimo tych błędów Cyprian, część antytypicznego Szelumiela, odegrał oczywiście swoją rolę w ofiarowaniu jego misy, czaszy i łyżki.
(25) Schizma Donata rozpoczęła się pod koniec prześladowań Dioklecjana, w roku 311, z powodu tego samego problemu, który dał początek schizmie Nowacjana, tzn. co należy zrobić z chrześcijanami, którzy by ratować życie, składali ofiary bogom i oddawali święte księgi, a teraz dążyli do pojednania się z Kościołem. Odpowiedzią były te same dwa sposoby, jakie podawano 60 lat wcześniej, pod koniec prześladowań Decjusza. Tak jak poprzednio, tak i teraz rzecznicy każdego poglądu stawali się bardzo wojowniczy, a problem zaczął się w Kartaginie. W roku 313 spór ten trafił do Konstantyna, pierwszego chrześcijańskiego cesarza. W tym samym roku najpierw wyznaczył on komisję biskupów ,pod przewodnictwem