Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 254
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
pokoleniu Symeona. Współczucie dla słabych i błądzących to kolejna etyczna nauka przedstawiana przez antytypicznego Szelumiela. Zaszczepiał miłość do braci jako gałąź wyrastającą z prawdy, której bronił. Sługom zalecał pasterskie serce, a wiernym pełną miłości cichość dla dobra tych, którzy popadli w grzech. Kładł nacisk na nieskwapliwość i przebaczenie w traktowaniu słabości braci, a to z powodu charakteru szczególnej prawdy swej denominacji. Wpajał miłość do Kościoła jako dobroczyńcy całego ludu Pana. Pobudzał do gorliwości w obronie prawdy, w atakowaniu błędu oraz w używaniu prawdy do podnoszenia tych, którzy na nią reagują. W związku ze szczególną prawdą powierzoną swej denominacji propagował pojednawczego ducha i wspaniałomyślność wobec wszystkich braci. Inspirował wiele kampanii, by odzyskać tych, którzy upadli. Na podstawie powyższego opisu łatwo możemy zauważyć, w jaki sposób jego szczególna prawda nadawała jego naukom etycznym praktyczny wymiar w odniesieniu do chrześcijańskiego badania, życia i służby. Ucząc o tych rzeczach, ofiarował złotą łyżkę pokolenia antytypicznego Symeona.
(33) ) W naszej analizie ofiar książąt Wieku Ewangelii przechodzimy obecnie do ofiary szóstej grupy wodzów z utracjuszy koron – tych z Kościoła episkopalnego. Są oni antytypem Eliasafa, syna Deuela (4Moj. 7:42), gdyż – jak zauważyliśmy – Kościół episkopalny jest antytypem pokolenia Gada. W 4Moj. 1:14 Deuel nazwany jest w ten sam sposób, lecz w 4Moj. 2:14 jego imię brzmi Reuel. Hebrajskie litery daleth (odpowiednik naszego d) oraz resh (odpowiednik naszego r) wyglądają bardzo podobnie i w 4Moj. 2:14 zostały zamienione. Wiele manuskryptów w 4Moj. 2:14 podaje bowiem daleth, a nie resh, natomiast wszystkie podają daleth tylko w 4Moj. 7:42; 1:14. Uważamy więc, że prawidłowym imieniem ojca Eliasafa, księcia z pokolenia Gada, jest Deuel, a nie Reuel, chociaż obydwa mogą mieć to samo znaczenie – poznanie mocy, widok mocy, tj. uznanie