Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 265
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
tego, że zaraz po Lutrze zadał on Rzymowi najbardziej miażdżący cios. Atak Lutra zadał główny śmiertelny cios doktrynalnej władzy Rzymu nad ludźmi. Atak Cranmera zadał główny śmiertelny cios politycznej władzy Rzymu nad narodami. Brakuje nam u Cranmera naturalnego geniuszu, religijnej głębi, niezważającej na nic prostolinijności, sympatycznej towarzyskości i rzucającego wyzwania bohaterstwa, które uczyniły Lutra jednym z dwudziestu największych ludzi w historii. Ale w Lutrze brakuje nam taktu i umiejętności pracy zespołowej, które cechowały Cranmera. Każdy z nich w swej dziedzinie był zacnym i skutecznym narzędziem Pana do prowadzenia własnego szczególnego dzieła. Luter nie dokonałby lepiej dzieła Cranmera, jako poddany Henryka VIII, a Cranmer nie dokonałby dzieła Lutra, jako poddany Karola V. Dziękujmy Bogu za odmienne, a mimo to uzupełniające się dzieło każdego z tych wielkich sług Boga!
(43) Główni wodzowie z utracjuszy koron, którzy ruch zainicjowany przez Cranmera wypaczyli w Kościół episkopalny, to królowa Elżbieta, Parker, Grindal, Whitgift, Hooker, Taylor i Barrow, chociaż już wcześniej Cranmer oraz inni wodzowie z Maluczkiego Stadka, tacy jak biskupi Ridley, Latimer, Ferrar i Hooper, wszyscy spaleni za swą wiarę przez „krwawą Marię” na stosie, zrobili wiele w kierunku zamienienia ruchu Cranmera w sekciarski Kościół episkopalny. Pod przywództwem Parkera, pierwszego arcybiskupa Canterbury po zakończeniu się odnowy katolicyzmu pod rządami „krwawej Marii”, Kościół episkopalny otrzymał swe obecne kredo wyznaniowe – 39 artykułów, które zostały zatwierdzone przez synod anglikański w roku 1562 i zalegalizowane przez parlament, jako ustawa zasadnicza, w roku 1572. W ten sposób Kościół episkopalny został zorganizowany przez prawo, otrzymując episkopalny statut z sukcesją apostolską jako swą podstawą doktrynalną, pod zwierzchnictwem króla, jako Kościół państwowy, panujący. Jego sekciarski charakter został bardziej rozwinięty później, szczególnie przez pisma Hookera i rządy Whitgifta jako arcybiskupów.