Epifaniczny tom 8 – rozdział 5 – str. 266
Ofiary Książąt Wieku Ewangelii – cd.
Odeszli oni od stanowiska Cranmera, że królewska supremacja oznacza, że król posiada władzę zarówno nad ludźmi świeckimi, jak i duchownymi, do stanowiska Henryka VIII, które Cranmer musiał znosić, lecz którego nie aprobował: że po Bogu władca jest Głową, Zarządcą, tzn. władcą Kościoła, a także osób duchownych i świeckich, co jest dość znaczną różnicą. W rzeczywistości uczyniło to angielskiego władcę papieżem Anglii. Wodzowie z utracjuszy koron wprowadzili wiele innych błędów. Co do jednej rzeczy byli jednak niewzruszeni – że świecka władza rozciąga się nad wszystkimi ludźmi świeckimi i duchownymi oraz że Kościół nie jest władcą władzy świeckiej, lecz jest jej poddany. Broniąc i stosując tę doktrynę, ofiarowali misę, czaszę i łyżkę antytypicznego Eliasafa. Taka działalność, połączona z nadmiarem władzy, jaką przypisywali świeckiemu władcy, jest pokazana w znaczeniu imion Eliasaf (przyrost [ponad to, co właściwe] władzy) oraz Deuel (uznanie władzy).
(44) Gdy ruch Cranmera wciąż działał jako taki, tj. zanim wodzowie z utracjuszy koron wypaczyli go w Kościół episkopalny, miał miejsce wielki spór odnośnie przejęcia przez Henryka VIII, za radą Cranmera, władzy nad wszystkimi duchownymi i pozbawienia papieża jakiejkolwiek władzy w Anglii. Uległość papieża wobec Karola V, wbrew jego własnym przekonaniom, w kwestii ważności małżeństwa Henryka i jego wieloletnie odkładanie tej sprawy rozgniewało Henryka. Papieskie akty gwałcące starożytne Statuty Provisors i Praemunire jeszcze bardziej rozzłościły Henryka. Naruszanie przez kler i zakonników Statutu Mortmain doprowadziło go do wściekłości. Za radą Cranmera postanowił wyegzekwować (i rzeczywiście to zrobił) te trzy prawa, co doprowadziło do poważnego konfliktu z papieżem. Cała Anglia stanęła po stronie Henryka, który w ten sposób pozbawił papieża wszelkiej władzy nad angielskim Kościołem i państwem. Wbrew poglądom Cranmera, których ten nie mógł uwypuklać, ponieważ za swój obowiązek uważał posłuszeństwo królowi jako najwyższemu władcy, Henryk praktycznie